Nietsvermoedend stap ik op de fiets na een drukke werkdag. Die ochtend had ik nog getwijfeld of ik wel zou gaan fietsen. Er werd nogal wat regen en wind voorspelt, maar gelukkig valt het alleszins mee. Ik trap stevig door en een half uur later duw ik de poort open en parkeer mijn fiets in de achtertuin. De avond voltrekt zich rustig en zonder bijzonderheden. Op tijd stap ik onder de douche en besluit vroeg naar bed te gaan om nog wat te lezen. Als ik in bed stap bemerk ik het

Mijn vader gaat dood. Niet vandaag maar wel binnenkort. Mijn vader. De vader die monsters verjoeg die verstopt lagen onder mijn bed. De vader die spinnen voor me buiten zette. De vader die mijn hand zo vaak vasthield toen ik nog klein was. Als ik mijn ogen sluit voel ik het nog. We liepen door de lange straat van ons huis naar school. Mijn kinderhand omsloten door zijn veilige greep. Zijn liefde voor mij stroomde door zijn hand naar de mijne en maakte de wereld als door zon o

Inmiddels heb ik geleerd dat ‘ontspullen’ een continu-proces is geworden bij ons in huis. Een paar jaar geleden zijn we serieus begonnen met ontspullen toen we besloten onze gehuurde garagebox leeg te maken en de huur op te zeggen. Dit werd gevolgd door het ontspullen van ons huis en daarna het huis van mijn moeder die na een CVA naar een verpleeghuis moest. Hoewel ik altijd al talent had voor opruimen en structureren, ben ik inmiddels ook een ervaren opruimcoach. Eerlijk is

​​Een meneer vertelt op televisie hoe belangrijk positief denken voor hem is geweest na het overlijden van zijn zoon. Niet “mijn kind is overleden”, zo zegt hij maar “wat fijn dat hij 21 jaar geleefd heeft”. Ik zie het aan en weet niet goed wat ik ervan moet denken. Natuurlijk heeft hij best een punt. Ik denk ook dat je je eigen leven een stuk aangenamer maakt door dankbaar te zijn voor de dingen die je wel hebt in plaats van de aandacht te vestigen op alles dat je mist. Maar

Iedere zomer lijken er meer bij te komen. Festivals. En ik begrijp waarom. Wat is het heerlijk om te genieten van het mooie weer, goede muziek, goed gezelschap, een hapje en een drankje. Zo ook deze avond bij Royal Park met een concert van Van Morrison als main act. Een concert van “Van The Man” stond al jaren op mijn bucketlist en aangezien de goede man inmiddels al 71 jaar oud is moest ik daar niet te lang meer mee wachten. De sfeer is perfect. Het weer is warm en zonnig.

Er lijkt een nieuwe trend te zijn geboren in de Irisbuurt. Of het ook echt nieuw is weet ik natuurlijk niet, maar voor mij in ieder geval wel. Het begon een paar maanden geleden met een oproepje op facebook van de wijkbewoners op nummer .. dat we ons daar konden melden voor gratis worstenbroodjes. Ik vroeg me wel even af hoe dat overschot aan worstenbroodjes dan ontstaan was, maar stond er niet lang bij stil. Al snel werd dit oproepje gevolgd door een vergelijkbaar aanbod maa

Er zijn periodes in mijn leven waarin ik meer dan anders geconfronteerd wordt met de dood. En dan bedoel ik niet per se dat er meer mensen in mijn omgeving overlijden. Het is meer dat de dood op verschillende manieren op mijn pad komt. Ik vind dat niet erg. Ik geloof in reïncarnatie en dat maakt de dood ook tot iets moois. Het leven is voor mij een leerproces. Iedereen is vrij om daar anders over te denken, maar dit is mijn overtuiging. Ik kijk niet zoveel televisie maar deze

Teruggekomen van vakantie hebben we afgelopen zomer meteen een huisje geboekt voor een weekend in het najaar. We hadden de huisjes al eens zien staan op het strand in Groede en het zag er zo leuk uit. Op het strand met de rug tegen het duin. De voorgevel volledig glas, het bed op een soort vide met uitzicht op zee. Een houten vlonder als terras met windscherm, ligstoelen, eettafel. Compact maar compleet. Door omstandigheden konden onze vrienden op het laatste moment niet mee

Het is vier uur ´s morgens. In de verte hoor ik een indringend gepiep. Ik kan het niet meteen plaatsen, maar naarmate het verder in mijn bewustzijn doordringt herken ik het als het gepiep van onze hond. Om vier uur ´s ochtends, nee hè? Dit kan maar één ding betekenen. Ze moet en zal echt nu naar buiten. Dringende oproep aan het baasje. Een noodkreet, beter gezegd. Ik dwing mezelf op te staan en stommel slaapdronken naar beneden. Laarzen en jas over mijn pyama en naar buiten.

De dampende koffie verwarmt mijn handen. Het is nog vroeg als ik mijn laptop open klap en mijn blik laat gaan over de nieuwe Facebookberichten op mijn tijdlijn. Sofie is uit eten geweest, Lisa is op vakantie in Griekenland, als ik deel en like kan ik een bankstel winnen, Bob heeft zijn propedeuse gehaald, René zit op Gran Canaria en Janneke vraagt aandacht voor de zwerfhonden in Roemenië. Mijn adem stokt. Zo vroeg in de ochtend doet het nog meer pijn dan anders. Gek eigenlij

Horizonfactor. Ik ken het woord nog niet zo heel lang. Een paar jaar geleden hoorde ik het woord voor het eerst in de context van de verkoop van een huis. Ik heb getracht de letterlijke betekenis te vinden maar Google levert alleen de uitleg van het woord “horizon” op: “de denkbeeldige lijn tot waar men het aardoppervlak kan zien en waar het aardoppervlak en de lucht elkaar lijken te raken”. Maar hoe mooi ook, dat bedoel ik eigenlijk niet. Wat ik bedoel is de hoeveelheid luc

Trrrrrrrrrrrrr zegt mijn wekker. Het is half 6, tijd om op te staan. Ik koester nog heel even de warmte van mijn bed. Niet te lang want dan wil ik er niet meer uit. Niet nadenken dus, ik gooi mijn benen over de rand van het bed, haal even diep adem om moed te verzamelen en stap op de koele vloer. De gordijnen zijn open en het heldere licht van de maan schijnt door het raam naar binnen. De hond kijkt me verwachtingsvol aan. Ja hoor, we gaan naar beneden. Het is nog donker. De

Het verdwijnen van het hondenuitlaatveld (nu Irishof) is voor veel mensen in onze wijk toch wel ingrijpend geweest. Voor de mensen die er hun hond uitlieten natuurlijk, maar zeker ook voor de omwonenden. Ik weet wel wat ik liever zie als ik ’s morgens mijn gordijnen open doe. Een bloemenveld dat ontwaakt in de ochtendzon of een bouwplaats met alle stof en herrie dat erbij hoort. Eén van de mensen waarvan ik zeker weet dat hij het veld mist is Toon. In de zomer zette hij zijn

Mensen die mijn columns lezen weten dat “het veld” (nu Irishof) veel voor mij betekende. Verleden tijd? Ja helaas verleden tijd. We hebben er bijna 6 jaar van mogen genieten. We hebben het zien uitgroeien van een kale zandvlakte tot een bloementuin en zelfs tot een soort bos. Het was de positieve keerzijde van de crisis. De geplande nieuwbouw kon in eerste instantie door de recessie geen doorgang vinden. En wat hebben we genoten van dit aspect van de recessie. En niet allee

Op zaterdagochtend is het tijd voor de wekelijkse boodschappen. Vroeger vond ik dat leuk. “Als ik maar geld uit kan geven, vind ik het prima”, riep ik altijd. Misschien kwam dat omdat ik toen meer geld had om uit te geven. Of omdat ik nog jong was. De wekelijkse gang naar de supermarkt heeft in ieder geval in de loop der jaren behoorlijk aan charme ingeleverd. Vreselijk vind ik het. Zonde van mijn tijd. Dat geschuifel door die gangen met levensmiddelen, proberen niemand in de

In deze tijd van het jaar is het meer dan in de andere maanden een tijd van bezinning. En of het daar nu mee te maken heeft of niet, op Facebook word ik overspoeld met filmpjes en berichtgeving over de gruwelijke wijze waarop de mensheid omgaat met `leven`. En dan vooral het leven van een ander. Ergens in mijn hoofd wist ik wel dat er veel dingen gebeuren die onethisch zijn. Maar het weten in theorie is toch anders dan het letterlijk voor je ogen zien gebeuren. De beelden va

Sinds vorig jaar vangen wij weeskittens op voor de dierenbescherming. Deze hulpeloze wezentjes zijn om verschillende redenen moederloos geworden. Soms is hun moeder een zwerfkat en moeten ze opgroeien onder erbarmelijke omstandigheden of is de zwerfmoeder nergens te bekennen. Soms worden ze gedumpt door de eigenaren die het opvoeden van een nest kittens niet aankunnen of willen. Meedogenloos worden ze achtergelaten onder struiken of in bosjes zonder enige vorm van verzorging.

Afgelopen winter waren manlief en ik ziek. Echt ziek. Flinke griep met hoge koorts. De overige symptomen zal ik je besparen. We konden niets anders dan in bed liggen en slapen. Intussen hebben we natuurlijk wel een huishouden dat draaiende moet worden gehouden. De kinderen zijn inmiddels wel zo zelfstandig dat ze enigszins voor zichzelf kunnen zorgen, maar toch. Gelukkig was jongste een paar dagen logeren, dat was een zorg minder. Niet zozeer in de verzorging maar wel in even

Krak! O nee hé, een stuk van mijn kies afgebroken. En een flink stuk ook. Voor de zekerheid bel ik de tandarts. Meteen maar even langskomen. Terwijl de tandarts druk bezig is met het repareren van mijn kies, komt de assistente binnen met een zojuist ontvangen e-mail. Die meneer van vanmorgen was zo tevreden dat hij per mail nog even zijn complimenten en dank uitsprak. Zo’n positief bericht is de moeite van het delen waard. De nog jonge tandarts is blij met het bericht. Het ma

Ik zit aan tafel met een lege agenda voor het komende jaar. De maagdelijk lege dagen schitteren me tegemoet. Geen afspraken, zeeën van tijd. Het papier knispert nog en is door niemand omgeslagen of beduimeld, geen koffievlekken of andere sporen van intensief gebruik. Leeg en wit. Ik hou ervan. Het eerste wat ik altijd doe is het overschrijven van de verjaardagen. Leuk is dat. Mijn vader wordt komend jaar alweer 76 jaar, wat een mooie leeftijd en ik heb hem nog steeds bij me.