Lodewijk
- Jorinde Huibers
- 1 aug 2015
- 3 minuten om te lezen
Het is vier uur ´s morgens. In de verte hoor ik een indringend gepiep. Ik kan het niet meteen plaatsen, maar naarmate het verder in mijn bewustzijn doordringt herken ik het als het gepiep van onze hond. Om vier uur ´s ochtends, nee hè? Dit kan maar één ding betekenen. Ze moet en zal echt nu naar buiten. Dringende oproep aan het baasje. Een noodkreet, beter gezegd. Ik dwing mezelf op te staan en stommel slaapdronken naar beneden. Laarzen en jas over mijn pyama en naar buiten. Ze rent naar het plasveldje om daar haar verlossing te vinden. Ik had het kunnen weten. Bij het uitlaten gisteravond dook ze de struiken in. Ze had haar buit al verorbert voor ik in de gaten had wat ze deed. En helaas is de kwaliteit van de gevonden voedselresten meestal van dusdanige aard dat wij ’s nachts iedere twee uur naar buiten moeten. Terwijl ik slaapdronken sta te wachten tot mevrouw klaar is zie ik in mijn ooghoek iets bewegen. Hé goedemorgen Lodewijk! Wat gezellig dat je me gezelschap komt houden op dit stille en donkere tijdstip. Of eigenlijk denk ik dat ik jou gezelschap houd. Want als er iets is waar Lodewijk geen genoeg van kan krijgen is het aandacht en wat gezelligheid. Lodewijk is de rode kater van de Van Dammetjes op het plein aan de A. Van Cortenbachstraat. Een gewaardeerd gezinslid van de familie. Na drie dochters was het tijd voor wat meer evenwicht in de vorm van een mannelijk huisdier. Dat werd dus Lodewijk. Lodewijk was 3 weken oud toen hij helemaal alleen werd gevonden in het buitengebied nabij Oirschot. Of hij daar was gedumpt of de zoon van een zwerfkat was zullen we nooit weten. Door de dierenbescherming werd hij bij een gastgezin ondergebracht (wij dus) waar hij opgroeide met nog 5 stiefbroertjes en zusjes. Door ons werd hij in eerste instantie Nobel gedoopt. Nobeltje was dol op de hond en als hij niet druk aan het spelen was, kon je hem vinden in de witte wollige vacht van Mink. De jongedames Van Dam kwamen bijna dagelijks even kijken bij de kittens, maar het was hun moeder die besloot dat Nobel een nieuwe plek in hun gezin zou krijgen. Een gezellige rode kater. Nou en gezellig is hij nog steeds. Hij is regelmatig in de speeltuin te vinden waar de kinderen niet achter hem, maar hij achter de kinderen aanloopt in de hoop op een aai en wat aandacht. Te pas en te onpas loopt hij gezellig een stukje met je mee over straat. Vervolgens is hij volledig de weg kwijt en moeten er hulpdiensten aan te pas komen om hem weer thuis te brengen. Waar Lodewijk inmiddels niet allemaal is geweest? Van de dierenwinkel op de Leenderweg (waar hij lekker in een mandje ging liggen slapen in de etalage) tot het DAF museum op de Tongelresestraat en wat niet al meer. In de wijk heeft hij inmiddels wat heilige huisjes waar hij regelmatig een dutje doet of een slokje water drinkt. De normaalste zaak van de wereld. Als ik Mink uit ga laten kom ik hem vaak tegen en nog steeds is hij niet bang voor Mink. Wel op zijn hoede inmiddels, en dat moet ook. Mink zal hem nooit iets doen, maar van nature zijn honden en katten niet meteen vrienden. Enige voorzichtigheid is dan toch wel van belang. We hebben wel eens gedacht, hadden we Nobel niet bij Mink moeten houden? Maar nee, Lodewijk heeft het heerlijk in zijn nieuwe huis.