Nee niet de rookworst. Unox is onze nieuwste huisgenoot. Hij is eigenlijk een soort van achtergebleven. Kijk het zit zo. Ons gezin vangt weeskittens op voor de Dierenbescherming. Deze moederloze (zwerf)kittens (vaak gevonden of gedumpt) worden door ons opgevangen en grootgebracht. We zijn hierin gelukkig niet de enige. In de regio Eindhoven zijn er 80 gezinnen die ieder jaar ongeveer 750 kittens opvangen. Het is vrijwilligerswerk dat je doet met je hart. En het is enorm arbeidsintensief. Denk bijvoorbeeld aan de flesjes melk iedere 3 uur. Vervolgens urine opwekken met een watje. Kitten knuffelen en weer terug in het warme bedje. Dat is al genoeg werk met één kitten, maar we hebben ook wel eens nestjes met vijf of zelfs zeven kittens gehad. Ik kan je zeggen; dat zijn een heleboel flesjes op een dag. Daarnaast willen ze natuurlijk ook graag iedere dag een schoon bedje en tegen de tijd dat ze op de kattenbak kunnen, moeten ook deze (in meervoud) twee keer per dag verschoond worden. Al met al een heleboel werk, maar daar staat tegenover dat er weinig dingen zijn waar ik spontaan zo enorm gelukkig van word als van deze kittens. Maar terug naar Unox. Ieder nestje dat we opvangen krijgt een volgende letter in het alfabet. Dus bij de U aangekomen doopten we de kittens Ukje en Unox. Want ach, de naam is maar voor een paar weken. Als de kittens uiteindelijk worden geadopteerd krijgen ze toch een nieuwe naam van de nieuwe eigenaren. Unox echter, was een verhaal apart. Unox was bang en onzeker. Niet gewoon bang, nee heel erg bang. Hele dagen zat hij onder bank. Hij durfde alleen met zijn zusje te spelen. Hij keek ons niet aan, maakte geen contact. Behalve met zoonlief. Die vond hij wel oké. Maar ja, die lag dan ook heel stil (en heel ziek) op de bank. Het leek alsof Unox de wereld gewoon niet begreep. Tegen de tijd dat ik een karakterbeschrijving moest schrijven van de kittens om op de site van het asiel te plaatsen, heb ik me enorm achter mijn oren gekrabd. Wat moest ik nou over Unox schrijven? “Unox is een heel bang en onzeker katje dat het liefst onder de bank woont. Of is hij misschien gewoon echt heel dom? Alles is bedreigend voor hem. Hij begrijpt niets. Behalve de hond en zijn zusje, die zijn wel oké”. Zucht. Het arme katje zou waarschijnlijk nooit een nieuw huis vinden. Na twee dagen zwoegen en zweten achter mijn laptop had ik nog steeds geen goede karakterbeschrijving van Unox op papier. Manlief en ik keken elkaar eens aan en besloten tot het onvermijdelijke. We konden het Unox niet aandoen om nog een keer te verhuizen. Hij zou het trauma niet kunnen verwerken was onze conclusie. En hoewel wij van mening zijn dat een kitten andere katten nodig heeft, moest Unox het maar doen met de hond. En wat een feestje is dat gebleken. Heel langzaam begon Unox aan ons te wennen. Na een paar maanden sliep hij op het voeteneinde van het bed. We mochten hem aaien, slechts zelden en kort, maar toch. Toen Unox bijna een jaar oud was durfde hij voor het eerst de tuin uit. De grote spannende wereld in. Aan de zijde van grote zus witte herder Mink durfde hij het aan. Maar alleen als het heel stil was buiten zoals ’s morgens vroeg of ’s avonds laat. Inmiddels is het een vast ritueel. Zodra we de riem van Mink pakken stapt ook Unox uit zijn mandje en rent vrolijk en vol schijnbaar zelfvertrouwen mee aan de zijde van Mink. Terwijl Mink achter het balletje aan rent, rent Unox achter Mink aan. Af en toe maakt Unox een schijnbeweging naar Mink of klimt stoer maar liefst een halve meter omhoog in een boom. Ietwat geschrokken blijft hij tegen de dikke boomstam aanplakken om vervolgens onhandig naar beneden te zakken. Dikke pret. Als het speelkwartier voorbij is fluiten we een keer en de twee helden komen gezamenlijk aan gegaloppeerd. Unox blijft een vreemd katertje, snapt niets, nog steeds bangig. Optillen wil hij niet, op schoot liggen zelden. Maar hij is onze Unox en hij mag zijn zoals hij is. Gewoon Unox.
