Iedere zomer lijken er meer bij te komen. Festivals. En ik begrijp waarom. Wat is het heerlijk om te genieten van het mooie weer, goede muziek, goed gezelschap, een hapje en een drankje. Zo ook deze avond bij Royal Park met een concert van Van Morrison als main act. Een concert van “Van The Man” stond al jaren op mijn bucketlist en aangezien de goede man inmiddels al 71 jaar oud is moest ik daar niet te lang meer mee wachten. De sfeer is perfect. Het weer is warm en zonnig. De tuin van het Royal Park (Paleis Soestdijk) biedt niet alleen ruimte aan een podium, sta- en zitplaatsen maar daar rondom staat een grote diversiteit aan foodtrucks, merchandise en niet te vergeten barretjes. Er staan picknicktafels, maar je kunt ook lekker op een picknickkleed plaats nemen. Zittend op het zachte gras, nippend aan mijn eerste wijntje doe ik wat ik het liefste doe namelijk mensen kijken. Dat blijkt dus best een beetje confronterend te zijn. De gemiddelde leeftijd ligt namelijk vrij hoog. Het publiek bestaat bijna alleen uit 50-, 60- en zelfs 70 plussers. En hoewel ik zelf altijd het gevoel heb dat ik veel jonger ben, weet ik dat ook ik in die categorie thuis hoor. Maar ongeacht de leeftijd wordt er volop gedanst, geklapt, meegezongen en melancholisch geluisterd. Het gevoel bekruipt me dat ik op een reünie terecht ben gekomen van mijn stamkroeg van lang geleden. In de gezichten, aangetast door de tand des tijds, probeer ik mijn vrienden van vroeger te vinden. Er waren er toch een heleboel die ook heel erg van deze muziek hielden. Het kan bijna niet anders of zij zullen er toch ook zijn. Ik zie geen bekende gezichten maar het komt allemaal voorbij. De te strakke jurkjes met het vintage stoere leren jasje om de inmiddels gezette taille geknoopt. De nauwsluitende broek, ooit zo sexy, met het hilarisch bedrukte bloesje uit een andere eeuw. De sportbroek met het overhemd. De sokken in sandalen. De goedgeklede vijftiger bleek de uitzondering op de regel. We zijn de mensen geworden waarvan we gezworen hadden dat het nooit zou gebeuren. “Mensen van middelbare leeftijd.” Misschien zelfs mensen die het gevoel voor mode zijn kwijtgeraakt of niet meer belangrijk vinden. Of het gewoon opgegeven hebben omdat de tijd ook ons uiterlijk heeft aangetast. Bij de een meer dan bij de ander, maar toch.
Al kijkend naar de passerende stoet leeftijdgenoten realiseer ik me dat een flink aantal vrienden van vroeger er niet meer bij kunnen zijn, hoezeer ik ook naar hun gezichten zoek. Bart is tegen een boom gereden en verongelukt, Frans is overleden na een overdosis, Esther heeft de strijd tegen borstkanker verloren. En helaas zijn er nog meer vrienden van toen die er nu niet meer zijn. En wat ontzettend zonde vind ik het, dat hun leven zo vroeg is gestopt. Alle avonturen die ze niet meer kunnen beleven. Alle gezelligheid die ze niet meer meemaken. Het is zo ontzettend triest en jammer. Als vanzelf gaan mijn gedachten naar Annet, naar Henny, naar Femke, Bill en alle anderen uit onze wijk die er ook niet meer zijn. Ze hebben allemaal de strijd verloren, ofwel van een ziekte ofwel van het leven. Hoe dan ook, deze mooie dag gaat aan hen voorbij.
Maar wat zou ik nog graag een biertje pakken met Bart, een praatje maken met Annet of met Femke op het bankje zitten en genieten van de zon. Ik neem een flinke slok van mijn wijn en in stilte breng ik een toost uit aan hen die er niet meer bij kunnen zijn. Om in de sfeer van Van Morrison te blijven ‘Sometimes we know, sometimes we don't, Sometimes we give, sometimes we won't, Sometimes we're strong, sometimes we're wrong, Sometimes we cry’. Ik besluit om te genieten van de zomer alsof het mijn laatste is, elke dag opnieuw.