Op zaterdagochtend is het tijd voor de wekelijkse boodschappen. Vroeger vond ik dat leuk. “Als ik maar geld uit kan geven, vind ik het prima”, riep ik altijd. Misschien kwam dat omdat ik toen meer geld had om uit te geven. Of omdat ik nog jong was. De wekelijkse gang naar de supermarkt heeft in ieder geval in de loop der jaren behoorlijk aan charme ingeleverd. Vreselijk vind ik het. Zonde van mijn tijd. Dat geschuifel door die gangen met levensmiddelen, proberen niemand in de weg te lopen met mijn karretje (en dat valt niet mee kan ik je zeggen), boodschappen in het karretje, er weer uit om op de band te leggen, weer in het karretje, afrekenen en dan zie ik aan het einde van de gang eindelijk de buitenlucht weer. Pfff, naar huis, boodschappen in de kastjes en het karretje nog even terugbrengen. Het vooral jonge personeel heeft vaak geen oog voor de klant en lijkt ook zeker weinig plezier aan het werk te beleven. Het woord hulpvaardig kennen ze niet. Als ik mijn boodschappen na het afrekenen wil inpakken blijkt de sla te zijn geplet onder de melk en om de laatste boodschappen te kunnen pakken, moet ik met een duik over de rolband bijna op schoot van de kassiere belanden. Als je geluk hebt zit het er na één gang naar de supermarkt al op, maar wat als je uit prijstechnisch, of een ander, oogpunt naar twee supermarkten moet? Vreselijk toch, alles nog een keer! En toch vind ik naar de Aldi gaan niet zo erg. En dat is niet omdat de winkel zo gezellig is ingericht, er sfeervolle muziek klinkt op de achtergrond en er kleine proeverijtjes zijn ingericht. Integendeel. De winkel is vaak te koud, ongezellig en saai. Nee het komt door de meisjes van de Aldi. Ik weet niet precies hoe ze het doen, maar ze hebben op mij een hartverwarmende werking. Ze zijn niet bijzonder aantrekkelijk om naar te kijken, ze zijn niet per definitie jong, maar ze hebben wat. Een soort ongepolijste schoonheid. Ze weten wat het leven hen te bieden heeft. In de loop der jaren heb ik al van alles met ze meegemaakt. In het kortstondige moment aan de kassa delen we in vluchtige kwinkslagen ons leven. Nuchter en relativerend en vooral met veel humor krijg ik een kijkje in hun leven. De manier waarop ze dit doen vind ik prachtig. Het leven is zoals het is, en dat hebben ze geaccepteerd. En het is heus niet gemakkelijk, maar wat ze uitstralen is een onvervalste levenslust en de absolute intentie er het beste van te maken. De klanten zijn divers, van de (ex?)junk tot de beter gesitueerden. Op de parkeerplaats staat de nieuwste mercedes broederlijk naast de potentiële sloopauto. Maar iedereen wordt door de meisjes van de Aldi op dezelfde manier aangesproken en behandeld. De collegialiteit onderling is groot en dat voel je. Ziek, zwak en misselijk komen ze toch maar werken, want anders is dat zo vervelend voor hun collega´s. Doorzetten kunnen ze. Voor mij bepalen ze de sfeer in de winkel en als de enige mannelijke collega met duidelijk plezier de ramen staat de wassen, heeft ook hij mijn hart veroverd. Hij is wat stiller en meer introvert, maar als ik de week erop een grapje tegen hem maak, blijkt ook hij de vriendelijkheid en humor te bezitten die de dames ook hebben. Het is weer zaterdagochtend, en hoewel ik eigenlijk niet echt iets nodig heb, ga ik toch maar. Even naar de meisjes (en jongens) van de Aldi.