Teruggekomen van vakantie hebben we afgelopen zomer meteen een huisje geboekt voor een weekend in het najaar. We hadden de huisjes al eens zien staan op het strand in Groede en het zag er zo leuk uit. Op het strand met de rug tegen het duin. De voorgevel volledig glas, het bed op een soort vide met uitzicht op zee. Een houten vlonder als terras met windscherm, ligstoelen, eettafel. Compact maar compleet. Door omstandigheden konden onze vrienden op het laatste moment niet mee en gingen we met zijn tweetjes. De omgeving is bekend terrein we komen hier al ons hele leven en hebben hier in het verleden ook zelf een vakantiehuisje gehad. Familie heeft het nog steeds, dus bij tijd en wijlen logeren we daar. Maar we hebben ook wel eens gewoon een weekendje op de camping in Groede gestaan. Deze keer dus de luxe van het strandhuisje. Wonderwel bleek het prachtig weer te worden. Voor herfstbegrippen dan. Zonnig en overdag ongeveer 15C. Op vrijdagmiddag nemen we onze intrek. En mijn hemel wat is dit gaaf! Voor je deur niets dan een zonnig strand met daarachter de blauwe zee en de blauwe lucht. Door de tijd van het jaar is het strand leeg op een enkele wandelaar na. Wat is dit geweldig! De uitgestrektheid, de geur, de kleuren. Maar het allermooiste zijn de luchten die steeds veranderen. Bij het vallen van de avond verandert de strak blauwe lucht in een spektakel van kleuren en lijnen. Fluorescerend roze met witte strepen en blauwe vlakken. ´s Nachts kleurt de lucht bijna zwart met misschien wel miljoenen sterren die flonkeren op ongekende afstand. Wat veel! In Eindhoven zie je dat niet door de lichtvervuiling, maar hier is de sterrenhemel ongekend. Sterrenwolken vormen een mystieke aanblik. De ene ster straalt nog feller dan de ander. We kunnen er geen genoeg van krijgen. Vanuit ons bed met de gordijnen open hebben we zicht op alle veranderingen in licht en kleur. Veel meer dan kijken, voelen en beleven doen we eigenlijk ook niet. Eindeloos staren we over het strand. Proberen we alle indrukken in ons op te nemen en vast te leggen in ons hoofd. Dan weer vanuit het huisje met een kopje thee starend naar buiten, dan weer wandelend in de zon over het strand. We hebben zelfs nog gezwommen. Traditie. Als je naar zee gaat, ga je zwemmen. Dat was de regel van tante Toos. En hoewel tante Toos er niet meer is, doen we dit nog steeds. Maar in deze tijd van het jaar is het toch wel erg koud! Echt zwemmen is het ook niet deze keer, meer een plons in het water, snel kopje onder en weer terug naar het strand voor de kramp toeslaat. En toch is de ontspanning en voldoening daarna ongekend. Het doet wat met je. Maar als je me vraagt wat het mooiste is, dan zijn dat voor mij de ochtenden. Bij het opkomen van de zon is het licht diffuus. De lijnen nog niet helemaal scherp. Dromerig als door een lichte mist belooft het tere licht een nieuw begin. Je voelt het ook. Een andere energie. Ongerept, de dag nog voor je als een onbeschreven blad. Alles is nog mogelijk. De geboorte van een nieuwe dag. Ik adem een diepe teug frisse lucht in en een spreuk schiet me te binnen “het was op een dag als deze dat Marco Polo naar China vertrok, wat ga jij doen vandaag?”. Er zijn dagen dat deze spreuk me inspireert tot ongekende acties, maar vandaag niet. Ik zit en ik geniet en dat blijf ik doen tot we de sleutel weer omdraaien en het strand noodgedwongen verlaten om terug te keren naar de dagelijkse gang van zaken. Maar nu nog even niet.