In deze tijd van het jaar is het meer dan in de andere maanden een tijd van bezinning. En of het daar nu mee te maken heeft of niet, op Facebook word ik overspoeld met filmpjes en berichtgeving over de gruwelijke wijze waarop de mensheid omgaat met `leven`. En dan vooral het leven van een ander. Ergens in mijn hoofd wist ik wel dat er veel dingen gebeuren die onethisch zijn. Maar het weten in theorie is toch anders dan het letterlijk voor je ogen zien gebeuren. De beelden van gruwelijk mishandelde schapen in Australië, de van pijn gillende konijnen in China en de afgeranselde biggetjes in Amerika komen genadeloos hard bij me binnen. Ze branden zich op mijn netvlies en verscheuren mijn hart. Ik voel me volledig ontredderd en uit het veld geslagen. De beelden hebben zich voorgoed op mijn netvlies en in mijn hart gebrand. Het is niet meer iets wat ergens anders gebeurt en waar ik geen invloed op heb. Ik weet het nu, ik heb het met mijn eigen ogen gezien en kan me er niet meer voor verstoppen. We leven in een tijd van globalisering. De in China geplukte angorawol hangt nu in het rek bij de goedkopere winkelketens in Nederland. Ja deze producten zijn gebruikt voor jouw trui, jouw schoenen, jouw eten. Natuurlijk maakt de mens al sinds de oertijd gebruik van alle middelen en bronnen in haar leefomgeving. De grond wordt al lang bewerkt voor levensmiddelen, dieren worden al eeuwen gehouden om hun vlees en vacht. Maar tot voor kort ging dat gepaard met gepast ontzag en respect. Als jij met je speer tegenover een mammoet staat, dan moet je daar wel ontzag en respect voor hebben. Als jij jouw eigen varken moet slachten dat je gedurende zijn leven hebt gevoed en verzorgd, dan doe je dat met respect. Als jij je schaap scheert om een warme trui te kunnen breien, dan doe je dat voorzichtig, want het is jouw schaap. Je zorgt voor het dier en het dier zorgt voor jou. Waar ging het dan mis? Ik denk dat we de weg kwijt zijn geraakt bij de industrialisatie. Toen dieren geen dieren meer waren maar productiemiddelen. Geen levende wezen die respect verdienden maar slechts een middel om geld te verdienen. Veel geld ten koste van alles. En dat kan alleen als er consumenten zijn zoals wij, die deze producten kopen.
Maar hoe moet het dan wel? Dat is niet aan mij om te beoordelen voor een ander. Maar het begint met bewustwording. Weet dat de trui die je draagt tot stand is gekomen door de van pijn gillende konijnen, Weet dat je warme Uggs gemaakt zijn van de wol die behoorde aan vreselijk mishandelde schapen, Weet dat het vlees dat je eet komt van dieren die een onwaardig bestaan hebben gekend, Weet dat er oerbossen gekapt zijn voor jouw gerief, Weet dat dat vele kostbare levens heeft gekost. En ik kan het niet meer. Ik wil dit leed niet op mijn geweten hebben. Ik wil hier niet aan bijdragen. En er zijn momenten dat ik zelfs niet in zo’n wereld wil leven.
En als ik aan de hemelpoort sta voor mijn grote oordeel dan heb ik ongetwijfeld vele dingen fout gedaan maar ik heb NIET willens en wetens bijgedragen aan het leed van zoveel levende en intelligente mensen en dieren terwijl er alternatieven voor handen zijn.