Nietsvermoedend stap ik op de fiets na een drukke werkdag. Die ochtend had ik nog getwijfeld of ik wel zou gaan fietsen. Er werd nogal wat regen en wind voorspelt, maar gelukkig valt het alleszins mee. Ik trap stevig door en een half uur later duw ik de poort open en parkeer mijn fiets in de achtertuin. De avond voltrekt zich rustig en zonder bijzonderheden. Op tijd stap ik onder de douche en besluit vroeg naar bed te gaan om nog wat te lezen. Als ik in bed stap bemerk ik het onweer, de regen en vooral de wind. Ik ben blij dat onze kat Unox binnen is. Het waait zo hard dat ik bang ben dat ik hem anders horizontaal voorbij zou zien vliegen. In het donker zie ik slechts de silhouetten van de bomen en huizen en als ik naar rechts kijk zie ik het. De Lindeboom is om. Ik kan het niet geloven. Op dat moment zie ik mensen naar het plein lopen om het met eigen ogen te aanschouwen. Onze boom. Het hart van de wijk. Hoe is het mogelijk dat na bijna 75 jaar de laatste bevrijdingsboom van Eindhoven is omgevallen. Het is nauwelijks te bevatten. Via facebook komen de foto’s en verhalen binnen. De ontsteltenis bij de wijkbewoners is groot.
Zoals de overlevering zegt is de boom geplant na de bevrijding van Eindhoven door de bewoners van de Iriswijk. Er zou een fles met de namen van deze bewoners onder de boom begraven zijn. De plaque die bij de boom stond is helaas niet meer leesbaar, maar als het goed is ligt het origineel nog tussen de wortels. Als ik de volgende ochtend in alle vroegte buiten loop met de hond, maak ik snel wat foto’s. Ik besluit de foto’s door te mailen naar de Stichting 18 september festival en hen erop te wijzen dat de oorkonde nog tussen de wortels zou moeten liggen. Stel je voor dat de boom al weg zou zijn voordat we die hadden kunnen zoeken. Dat zou zonde zijn, dus het mailtje is snel verstuurd. Gelukkig hebben meer mensen de oorkonde in de fles (of kruik) genoemd op facebook, dus hopelijk komt het goed. Gedurende de dag vormen zich groepjes wijkbewoners, groot en klein, bij de boom. Het is niet te bevatten, niet voor de volwassenen maar nog minder voor de kinderen. De emoties zijn zichtbaar op de gezichten.
Was het pas drie jaar geleden dat we met de hele wijk een reddingsplan ten uitvoer hebben gebracht voor de boom? Het ging toen al niet goed met hem. De verstikking door de stoeptegels van het pleintje hadden hem verzwakt en aangetast. De bouw van de vlonder met de prachtige tuin zou hem samen met nog een aantal maatregelen een boost moeten geven om weer aan te sterken. Ondanks alle inspanningen heeft het niet meer (voldoende) mogen baten.
Wat hadden we ons nog graag willen koesteren onder het brede beschermende bladerdak. Voor mijn geestesoog worden taferelen gevormd waarbij we op warme zomeravonden onder het genot van een wijntje en goed gezelschap genoten van de boom, de vlonders en het pleintje. De optredens van het Iriskoor, de voorstelling van het toneelgezelschap, de spontane ontmoetingen, samen eten na een warme dag, wijkfeesten, en alle andere uitingen van saamhorigheid en verbondenheid. Een tijdperk wordt afgesloten. Het hart van onze wijk zoals we dat kenden is er niet meer. Desalniettemin zou de Irisbuurt de Irisbuurt niet zijn als we het hierbij lieten zitten. Want al het einde is ook een nieuw begin. Na een passend afscheid van onze geliefde Lindeboom, is er ruimte voor iets nieuws. Misschien niet meteen en misschien niet hetzelfde. Maar het warme kloppend hart van de buurt zal doorgaan, daar twijfel ik niet aan.