Bubbel

De fijnste plaats om te zijn is in je bubbel. En dan bedoel ik niet de “bubbel van beroemdheden”. Niet dat ik me daar vaak in begeef, maar voor sommige mensen is het een levensdoel om een plekje te veroveren tussen de sterren. Alsof dat van toegevoegde waarde is voor de invulling van je leven. Lang geleden had ik voor mijn werk regelmatig te maken met bekende Nederlanders. Tijdens een receptie waar ook mijn lief bij aanwezig was, stonden we met een BN-er uit de muziekwereld te praten. Een muziekgenre waar wij ons niet veel mee bezig hielden in die tijd maar hij was hoe dan ook beroemd. De bewuste BN-er vroeg aan mijn lief wat zijn beroep was. Na uitleg stelde mijn lief de vraag terug. De BN-er noemde zijn naam, waarop mijn lief zei “ja, maar wat doe je voor werk?”. De naam zei hem blijkbaar niet zoveel. De bewuste BN-er keek hem vol verwarring aan en begreep niet dat zijn naam niet allesomvattend was en blijkbaar toelichting nodig had. Conclusie: zijn ego was groter dan zijn bekendheid. Nog een conclusie: deze bubbel past niet bij mij.

De eigen sociale bubbel is wel fijn. Daar voel je je prettig en veilig. Mensen die je goed kent en die ook je minder mooie eigenschappen accepteren of tolereren. Heerlijk om je daar tussen te begeven. Dat kan familie zijn natuurlijk, maar ook hele goede vrienden. Onze beste vrienden zien we wekelijks. We weten alles van elkaar. Dat we elkaar al kennen sinds de middelbare school helpt natuurlijk ook. Je bent samen door fasen gegroeid en hebt bijna je hele leven met elkaar gedeeld. Soms vanaf de zijlijn en soms in de spotlight. Je kent elkaars fouten en de slechte keuzes die zijn gemaakt, maar ook de goede natuurlijk. Een heerlijke bubbel waar ik me altijd warm en geliefd voel.

Waar ik me vooral ook fijn voel is in mijn eigen bubbel. Heerlijk als ik even de tijd heb om naar binnen te keren. Te luisteren naar mijn eigen gedachten, gevoelens, beleving. Dat lukt me vaak alleen als ik geen mensen om me heen heb, en dat is eigenlijk echt te weinig. Dan zet ik een muziekje aan om mijn eigen sfeer te creëren en rommel een beetje in huis. Gewoon gedachteloze dingen zoals schoonmaken, een legpuzzel proberen te maken, een blog schrijven, de was doen en vroeger was wandelen met de hond ook zo’n moment. Allemaal heerlijke bezigheden waar ik mijn hoofd niet actief bij hoef te gebruiken en ik me kan laten wegdrijven op mijn eigen gedachten. Een beetje filosoferen, of juist niet. Een beetje waarnemen, wat komt er allemaal voorbij in mijn hoofd en in mijn hart. Ideeën vorm geven, over belangrijke en minder belangrijke zaken. Wil ik nog iets veranderen in de tuin? Of in het huis?  Wat is het moment om te kiezen voor euthanasie bij onze terminaal zieke kat? Waarom groeit die plant zo raar? Zal ik iets gaan doen of juist niet? Welke levensvragen hebben mijn aandacht nodig? Als het me lukt om lang genoeg in die bubbel te blijven dan voel ik dat ik verander. Meer rust. Minder oordelen. Ik kan beter zien welke emoties echt met mij te maken hebben en wat eigenlijk alleen van de ander is. Dat alleen geeft al zoveel rust en ruimte. Ik ben letterlijk gelukkiger.

De sociale bubbel en mijn eigen bubbel gaan goed samen. Ze vullen elkaar aan lijkt het. De bubbels begeven zich op dezelfde golflengte en botsen niet. Deze kunnen prima naast elkaar bestaan. Ik heb meer moeite met de met werkbubbel. Dat is niet echt mijn favoriete bubbel. Hoe leuk ik mijn werk ook vind. Na een zalige vakantie van drie weken in mijn eigen bubbel en in mijn sociale bubbel, was het weer tijd om aan het werk te gaan. Dat betekende dat ik van naar binnen gekeerd weer naar buiten moest. Bij het opstarten van mijn laptop verraste outlook me met ruim 750 mails. Doe normaal! Na een eerste selectie ben ik begonnen met lezen. Na het lezen bleven er nog 150 mails over waar ik echt iets mee moest. Alsof mijn hersenen uit elkaar spatten, schoten mijn gedachten alweer alle kanten op. Zoveel te onthouden, nog te doen, niet vergeten om dan ook dit te doen, vragen, verzoeken, acties, controleren, oplossingen bedenken. In de waan van de dag heb ik weinig tijd om rustig over zaken na te denken. Mijn hersenen gaan dat vervolgens ’s nachts doen. Om 3 uur ’s nachts lig ik na te denken over de inrichting van een onderzoekkamer. Maar ook dan kan ik geen goede oplossing bedenken. De verdeling van tijd en aandacht tussen de bubbels is nog niet optimaal, bedenk ik me. Daar moet ik nog aan werken. Ik verlang terug naar mijn strandje, mijn boek en mijn ongebruikte hersencellen. Misschien kan ik dan eens filosoferen over hoe ik dit beter kan doen.