Hoe het ooit begon

Na 18 jaar ben ik gestopt met het schrijven van columns voor de Iriskrant. Onderstaand mijn laatste gepubliceerde column.

In 1985 kwam ik in de Irisbuurt wonen samen met mijn zus. Ons ouderlijk huis was verkocht en mijn zus en ik vonden een nieuwe woning in de Adolf van Cortenbachstraat. De Irisbuurt was toen nog anders. Kleiner. In mijn beleving lag de Irisbuurt tussen de Stuiverstraat en de Voorterweg. Natuurlijk lag deze toen ook al breder. Op de Voorterweg zat Warenhuis Jansen nog met allerhande huishoudelijke artikelen, de groenteboer zat op de hoek waar nu de schoenmaker is. De dichtstbijzijnde supermarkt was op de Geldropseweg, een Spar en een Aldi, beiden aan de overkant. Bert reed iedere dag met zijn SRV wagen door de straten.  En in de Johannes van Eindhovenstraat hadden de laatste sekswerkers in de wijk hun onderkomen onder toeziend oog van Mijnheer De Boer. Tja, ook dat hoorde erbij. Vriendjes kwamen bij ons inwonen en het huis werd te vol. Manlief en ik kochten, na een korte tussenstop elders, een ander huis in de Adolf van Cortenbachstraat. Huizen waren in die tijd nog heel betaalbaar (echter tegen een hypotheekrente van bijna 10%) en de gemeente kwam met mooie subsidies als je wilde het huis wilde renoveren. Even voor de duidelijkheid. Het huis werd ingericht met tweedehands meubels, renoveren was een meerjarenproject want er was geen geld om alles in een keer te doen en mooie vakanties konden we ook wel vergeten. Nou ja, een weekje naar zee met de tent ging nog wel. Maar we vonden het allemaal prima. Iedereen deed het zo, dus we waren geen uitzondering. We hadden ons eigen huisje in een gezellig wijkje. De onderlinge verbondenheid was groot. Je kende je buren en zeker toen de kinderen naar school gingen werd het voor ons een hechte gemeenschap. We vierden Moederdag in de speeltuin met alle moeders (en kinderen), er werden activiteiten ontwikkeld zoals de woensdagmiddag kinderbingo en het straatfeest met veel spelletjes voor de kinderen en taartbakwedstrijden. In de loop der jaren zie je dezelfde tendens bij de nieuwe jonge gezinnen. Wij kennen allang niet meer iedereen. De woensdagmiddagen in de Blokhut worden door een nieuwe generatie ouders en op een andere manier ingevuld. De Blokhut heeft ook een bredere rol gekregen en is er niet meer alleen voor de wijkbewoners, zeker met de BSO die er nu ook huist. De wijk is zoveel groter geworden. Eerst de nieuwbouw richting Muntplein en Havensingel, later Augustinus en nu De Kaai. Toch is voor mij rond het pleintje in de Adolf van Cortenbachstraat de oude kern. We hebben in al die jaren echt wel overwogen om te verhuizen naar een groter huis, maar ach, met de speeltuin voor de deur, school vlakbij en ligging in de stad was er geen ander huis dat aan onze wensen voldeed. Laat staan met dezelfde gezelligheid. Volgens mij was het tijdens een straatfeest dat het idee van column in de Iriskrant ontstond. Ik kreeg van de toenmalige eindredacteur de vraag of ik daar iets voor voelde. In 2007 verscheen mijn eerste column in de Iriskrant. Ik nam zelden deel aan redactievergaderingen. Dat vonden zowel de eindredacteur als ik niet nodig, want mijn aandeel bestond alleen uit het schrijven van de column. Ik heb altijd getracht zoveel mogelijk over onderwerpen uit de buurt te schrijven, maar dat lukte niet altijd. Als het weer tijd was voor een column dan kwam er vanzelf een onderwerp dat zich vastzette in mijn hoofd en na dagen broeden, filosoferen en reflecteren, werd dat idee uitgewerkt tot een column. Het waren altijd onderwerpen die mij aan het hart lagen. Soms over de buurt, soms over maatschappelijke thema’s, soms over het leven. Ik schrijf de columns op persoonlijke titel en ze zijn vooral dat. Vanuit mijn eigen visie en beleving. Sommige mensen schrijven om iets nieuws te creëren.

Ik schrijf om inzicht te krijgen en daarom zijn mijn columns altijd authentiek. Inspiratie was soms lastiger. Vooral omdat ik de column toch het liefste een linkje met de buurt wilde geven. Dan is het snel makkelijk om de aandacht op negatieve zaken te vestigen. Dat wilde ik absoluut niet. Een goede column sluit voor mij altijd positief of op zijn minst hoopgevend af. Met alle ellende in de wereld die er al is, wilde ik vooral proberen om daar iets positiefs aan toe te voegen. Na achttien jaar ga ik stoppen met het schrijven van de columns. Ik heb in het verleden al eens gevraagd aan de redactie of er misschien gegadigden waren om het over te nemen maar bij gebrek aan opvolging, bleef ik het met liefde doen.

 Inmiddels heb ik het 18 jaar gedaan en ik heb in al die jaren alle positieve reacties op mijn columns enorm gewaardeerd. Buurtgenoten die me aanspraken bij de Jumbo of de Aldi (de meisjes van de Aldi die me zelfs ooit in de bloemetjes hebben gezet), mensen die me staande hielden of zelfs aanbelden om te laten weten dat mijn laatste column zo mooi was of een kaartje in de bus deden om hun waardering te laten blijken. Daar was ik altijd ontzettend blij mee. Ik heb het met heel veel plezier gedaan en ik hoop dat jullie met plezier gelezen hebben. 

Lieve buurtgenoten, bedankt!