De dampende koffie verwarmt mijn handen. Het is nog vroeg als ik mijn laptop open klap en mijn blik laat gaan over de nieuwe Facebookberichten op mijn tijdlijn. Sofie is uit eten geweest, Lisa is op vakantie in Griekenland, als ik deel en like kan ik een bankstel winnen, Bob heeft zijn propedeuse gehaald, René zit op Gran Canaria en Janneke vraagt aandacht voor de zwerfhonden in Roemenië. Mijn adem stokt. Zo vroeg in de ochtend doet het nog meer pijn dan anders. Gek eigenlijk, alsof je naarmate de dag vordert gepantserd raakt. Minder gevoelig voor de dingen die op je pad komen. Of sta je dan misschien minder in contact met je gevoel en meer in contact met je hoofd? Hoe dan ook, als ik de beelden voorbij zie komen op Facebook komt het genadeloos bij me binnen. De beelden van uitgeteerde ijsberen op een verloren ijsschots, proefdieren in laboratoria, vluchtelingen die als ongedierte uit landen geweerd worden, zwerfdieren die vies en hongerig in acute nood verkeren, milieudrama’s die zich voltrekken al dan niet door toedoen van de mens. Nou eerlijk gezegd, eigenlijk altijd wel door toedoen van de mens. Soms is de invloed groter dan een andere keer, maar de mensheid heeft wel een hele grote rol in het vernietigen van de aarde. De hoofdrol zeg maar rustig. De laatste tijd komen er veel beelden voorbij van een gerenommeerde Nederlandse oliemaatschappij die overal waar ze olie boort een gigantisch milieudrama achterlaat. Zonder ogenschijnlijk ook maar enige vorm van verantwoordelijkheid hiervoor te nemen. In ieder geval niet voldoende gezien de beelden van de onleefbare woestenij. Het komt binnen. Bij mij in ieder geval. En zeker ’s morgens zo vroeg. Het liefst zou ik al deze berichten op mijn facebookpagina willen delen om aandacht te vragen voor deze malaise. Weet iedereen dit wel? Waarom tank je dan nog bij deze benzinepomp? Kan het dan niemand iets schelen? Zijn we zo druk met onszelf bezig dat het ons niet interesseert? Het is ver weg dus ze zoeken het maar uit daar? Je klikt snel verder en het is er niet meer. Je denkt aan de dag die voor je ligt en je aandacht gaat naar je werk, je afspraken, je eigen problemen of vraagstukken. Natuurlijk die zijn er ook. Maar als je de leefbaarheid van de wereld nou een klein beetje kunt helpen door toch dat bericht te delen, de petitie te tekenen, bij een andere benzinepomp te tanken om een statement te maken. Het is toch eigenlijk maar een hele kleine bijdrage aan de leefbaarheid van wat ook jouw wereld is? Ik deel een beetje gegeneerd het zoveelste bericht. Met pijn in mijn hart. Pijn, omdat het bij mij pijn doet om het leed te zien en omdat ik het deel en daardoor mijn vrienden misschien ook pijn doe. Maar hoewel negeren misschien makkelijker is, is in mijn ogen de confrontatie beter dan onwetendheid! Het is onze verantwoordelijkheid om voor elkaar en voor de wereld te zorgen voor zover dat binnen je bereik ligt. Ik heb niet de financiële middelen om ieder doel te steunen. Ik kies ieder jaar 3 goede doelen die een bijdrage van ons ontvangen. Daarnaast teken ik petities, breng ik mijn overbodige spullen naar het goede doel en doe vrijwilligerswerk voor de dierenbescherming. Ik probeer mijn bijdrage te leveren en ik hoop dat jij dat ook doet. En als je echt last hebt van de berichten die ik deel, voel je dan vrij om mijn meldingen of zelfs mij als vriend te verwijderen. Want dit is wie ik ben.