Het verdwijnen van het hondenuitlaatveld (nu Irishof) is voor veel mensen in onze wijk toch wel ingrijpend geweest. Voor de mensen die er hun hond uitlieten natuurlijk, maar zeker ook voor de omwonenden. Ik weet wel wat ik liever zie als ik ’s morgens mijn gordijnen open doe. Een bloemenveld dat ontwaakt in de ochtendzon of een bouwplaats met alle stof en herrie dat erbij hoort. Eén van de mensen waarvan ik zeker weet dat hij het veld mist is Toon. In de zomer zette hij zijn poortje open en vanuit zijn tuinstoel had hij een prachtig uitzicht. Maar nog belangrijker was de gezelligheid die ermee gepaard ging. Veel hondenbezitters staken hun hoofd even om de hoek om gedag te zeggen of een praatje te maken terwijl hun hond zichzelf uitliet op het veld. Na de lange stille winter was dat een verademing. Als de zon in de namiddag zijn tuintje had verlaten, verplaatste hij de tuinstoel naar het veld. Daar pikte hij de laatste stralen zon en gezelligheid mee onder het genot van een biertje of het zoveelste kopje thee.
Nu het hondenuitlaatveld een bouwplaats is geworden, blijft zijn poortje dicht. Hij heeft het even geprobeerd maar er was geen lol meer aan. Er kwam niemand meer langs, zijn uitzicht stemde hem bedroefd en de gezelligheid was verdwenen. Iedere dag werd hij een beetje stiller. Ach hij luisterde nog wel naar Omroep Brabant op de radio, maar echt gezellig was het niet meer. We zagen het gebeuren maar wat kun je eraan doen? Tot we bedachten dat hij het bankje uit de achtertuin best onder zijn raam aan de voorkant kon zetten. In eerste instantie stribbelde hij tegen, vond hij het niet gepast. Dat hoorde niet in onze wijk, vond Toon. Uiteindelijk is het bankje toch verhuisd van de achtertuin naar de “voortuin” en wat is hij er gelukkig mee. | Enthousiast vertelt hij aan het einde van de dag welke mensen op zijn bankje hebben gezeten voor een praatje. Wie hij nu weer heeft gezien en welke nieuwtjes hem ter ore zijn gekomen. Niets ontgaat hem in de straat. Vreemde snuiters worden nauwlettend in de gaten gehouden en zo waakt hij ook nog een beetje over de veiligheid van zijn buren. Maar alles heeft een keerzijde. Zo krijgt hij ook wel eens bezoek waar hij minder blij mee is. Niet omdat hij deze mensen veroordeelt of niet aardig vindt, maar door hun negatieve verhalen en gedrag. Wanneer mensen met akelige verhalen en gemopper op zijn bankje komen zitten, heeft hij daar last van. Vrolijke verhalen en goed nieuws heeft zijn hart nodig. Je doet hem het grootste plezier door een leuke mop te vertellen of een mooi verhaal. Een vrolijke begroeting vindt hij ook al fijn. En hoeveel moeite is dat nou? Dus loop eens langs zijn bankje in de Lodewijk Houbenstraat en trakteer hem op een vrolijke groet, een goede mop of een leuk verhaal. Sommige mensen hebben niet meer nodig dan dat om gelukkig te zijn. En hoe mooi is dat.