Ik zit aan tafel met een lege agenda voor het komende jaar. De maagdelijk lege dagen schitteren me tegemoet. Geen afspraken, zeeën van tijd. Het papier knispert nog en is door niemand omgeslagen of beduimeld, geen koffievlekken of andere sporen van intensief gebruik. Leeg en wit. Ik hou ervan. Het eerste wat ik altijd doe is het overschrijven van de verjaardagen. Leuk is dat. Mijn vader wordt komend jaar alweer 76 jaar, wat een mooie leeftijd en ik heb hem nog steeds bij me. Wat een warm gevoel geeft dat. Hé mijn broer en zijn vriendin zijn komend jaar 3 jaar samen. Ze hebben het goed samen. De verjaardag van de hond. Onze trouwdag. De jaartallen staan erbij. De tijd lijkt te vliegen als je terugkijkt. Zoonlief mag volgend jaar zijn autorijbewijs halen. Jemig, wat zegt dat over mij? Het is toch pas een paar jaar geleden dat hij is geboren? Ik schrijf nog even verder. September, oktober. Goh is mijn schoonmoeder al zo lang dood? Ja dus. November. Hé, ons buurmeisje wordt 21 dit jaar. Ik weet nog dat we op kraambezoek gingen. We woonden hier nog niet zo lang en hielden ons meer bezig met feesten en vrienden dan met buren. Niet veel later kwamen onze kinderen. En nog meer dan daarvoor ontstond een band met de buren. De kinderen speelden samen in de speeltuin. Wij dronken koffie op het bankje. Van lieverlee gingen de gesprekken over opvoeden, partners, ergernissen en blijdschap. De kinderen gingen samen naar school. Op het speelplein bespraken we de verdrietjes en vrolijkheid van de kinderen en van onszelf. De buurman zonder kinderen die weer zo’n heel ander leven leidde, maar wel naast ons. Fijn om ook over andere dingen te kunnen praten. Het leven vanuit een ander perspectief te bekijken. De overbuurvrouw, single, maar tevreden met haar leven. We kennen elkaar inmiddels al zo lang. Uit de tijd dat we jong, slank en vol verwachting in het leven stonden. Inmiddels heeft het leven vorm gekregen en hebben we dit leven in meerdere of mindere mate gedeeld. Soms zagen we elkaar een poos niet en dan opeens weer enthousiast zwaaien op straat. Een warmte vult mijn hart. Heerlijk vertrouwd. In mijn pyjama en huispak, bijna stiekem, ’s morgens vroeg de hond uitlaten. Wie kan het wat schelen? De andere vroege vogels die ik tegenkom, laten ook eerst de hond uit. Om vervolgens thuis met een kop koffie de krant te lezen voor ze de douche opzoeken. We groeten elkaar, soms een praatje. Het vroege tijdstip schept een band. Het is vreemd. Ik deel mijn leven met relatieve vreemden. Mensen waar ik niet echt bewust voor gekozen heb, zoals je kiest voor vrienden. Maar die een zeker zo belangrijke rol in mijn leven spelen. Soms zelfs vrienden worden. Buren. Je ziet elkaar door fases gaan, een leven leiden. Verdriet, zorgen en geluk. Van dichtbij en wat verder weg. Ooit mogen we met pensioen en drinken we samen een glaasje wijn, praten over vroeger en hebben we het grootste deel van ons leven met elkaar gedeeld. Dat is de Iriswijk. We komen binnen als jonge starters en gaan niet meer weg. Zij die wel vertrekken, missen ons wijkje vaak nog lang. Missen ze de wijk niet, dan hoorden ze hier ook niet echt. Sommigen proberen nog een poosje contact te houden, maar ach. We waren buren. En wij zijn dat nog steeds. De lege dagen in mijn nieuwe agenda vullen zich langzaam maar zeker.