Een meneer vertelt op televisie hoe belangrijk positief denken voor hem is geweest na het overlijden van zijn zoon. Niet “mijn kind is overleden”, zo zegt hij maar “wat fijn dat hij 21 jaar geleefd heeft”. Ik zie het aan en weet niet goed wat ik ervan moet denken. Natuurlijk heeft hij best een punt. Ik denk ook dat je je eigen leven een stuk aangenamer maakt door dankbaar te zijn voor de dingen die je wel hebt in plaats van de aandacht te vestigen op alles dat je mist. Maar moet je niet ook gewoon realistisch blijven? Ja het is fijn dat je zoon 21 jaar heeft geleefd en ja daar mag je dankbaar voor zijn, maar er moet toch ook aandacht zijn voor de andere kant? Het hartverscheurende en onbeschrijflijke verdriet dat er ook is. De bijna lichamelijk pijnlijke wond, het gapende gat die het verlies in je hart heeft geslagen kun je toch niet ontkennen of negeren? Dit is natuurlijk wel meteen een heel heftig voorbeeld. Helaas heb ik van dichtbij gezien wat dit kan doen met een mens. Ik ben in de regel een groot voorstander van positief denken en heb eerlijk gezegd een enorme allergie voor mensen die zich wentelen in hun eigen ellende. Mensen voor wie het leven een aaneenschakeling is van teleurstellingen, ziekten en ander leed. Mensen die zichzelf slachtoffer voelen van hun omgeving, de maatschappij, de wereld en het toeval. Gelukkig ben ik een vrij positief denkend mens. Maar denk je dat mijn leven altijd even leuk is geweest? Welnee. Als ik mijn tegenslagen zou opsommen en dat ook nog zou doen op de juiste toon en met een lijdzame blik dan kan ik denkelijk echt wel rekenen op sympathie. Maar dat is niet de sympathie waar ik voor kies. We krijgen allemaal onze portie tegenslag en ellende in het leven. Het is hoe je er mee omgaat dat bepaalt in hoeverre je leven erdoor wordt beïnvloed. Alles wat je aandacht geeft groeit. Het is de kosmische wet van de aantrekkingskracht en werkt zowel in negatieve als in positieve zin. Mensen die zich wentelen in ellende zullen meer ellende op hun pad vinden. Al hun aandacht gaat daarnaar uit. Als ze zouden struikelen over een miljoen zouden ze het nog niet zien. Of ernaar kijken en zeggen, dat heb ik weer, iemand anders heeft vast de twee miljoen al gevonden, blijf ik zitten met dat rottige miljoen. En daar moet ik zeker nog belasting over betalen ook. Echt! Die mensen zijn er! Ik weet het zeker. Vorige week heeft iemand de boom naast ons huis “gesnoeid”. Met grof geweld is er een tak van afgetrokken waardoor de boom een gapend gat heeft tot diep in de stam. Ik weet niet of hij het overleeft. En ja, ik was heel boos. Maar dat heeft zo weinig zin. Het is al gebeurd en je doet er niets meer aan. Dus hoop ik dat hij het overleeft, maar mocht dat niet zo zijn dan komt er vast weer een andere boom die we zien opgroeien tot grote stoere boom. Spannend! Ik ben benieuwd. En ik baal er nog steeds van hoor, maar de positieve kant is er ook. En hoe meer ik daar aan denk hoe meer ik er vrede mee kan hebben. Echt zo werkt het dus gewoon. Misschien is dat wat die man op televisie bedoelde. Terwijl ik zit te typen aan tafel zie ik dat er naast me op de grond een van onze opvangkittens ligt te rollen in het zonlicht. Hij speelt aandoenlijk met zijn achterpootjes en staart. Het kleine vertederende snoetje kijkt tevreden de wereld in. Vergeten zijn de ontstoken oogjes, de opgezette buik van de wormpjes en de enorme groeiachterstand. Want op dit moment geniet hij. Het spel wordt onderbroken door een enorme aanval van darmkramp, de medicijnen doen duidelijk hun werk. De kitten krimpt in elkaar, piept even en gaat vervolgens weer onverstoorbaar door met zijn tevreden spel. Ik kijk naar hem en denk: zo moet het dus. Even piepen en weer doorgaan.