Mensen die mijn columns lezen weten dat “het veld” (nu Irishof) veel voor mij betekende. Verleden tijd? Ja helaas verleden tijd. We hebben er bijna 6 jaar van mogen genieten. We hebben het zien uitgroeien van een kale zandvlakte tot een bloementuin en zelfs tot een soort bos. Het was de positieve keerzijde van de crisis. De geplande nieuwbouw kon in eerste instantie door de recessie geen doorgang vinden. En wat hebben we genoten van dit aspect van de recessie. En niet alleen omdat het een fijne plek was om de hond uit te laten. Er zijn ook hutten gebouwd, vuurtjes gestookt, er zijn contacten gelegd, vriendschappen ontstaan, er is gepraat, gelachen, gedeeld en gehuild. Maar ook dierbaren zijn er begraven en herdacht. We hebben er gewandeld met Femke en Mieke, die er nu niet meer zijn. Het was een heerlijke plek om de zon op te zien komen, te luisteren naar het gezang en gekwetter van de vogels in de vroege ochtend of het vallen van de avond, het gescharrel van de egeltjes en de vleermuizen die een duikvlucht namen in het donker. ’s Middags kon je je koesteren in de eerste lentezon. Zittend op Femke’s benkske met je ogen dicht, ving je de eerste zonnestralen op je gezicht. Een moment voor jezelf, om even bij te komen of even gezellig te kletsen met degene naast je. Ik heb er ook wel eens iemand getroffen die daar zijn lunchpakketje zat te nuttigen. Een half uurtje pauze, even lekker buiten zittend doorgebracht. De tijgerspin (of wespspin) had er een woonplaats gevonden en bouwde ijverig aan zijn web. Iedere dag zag je wat hij nu weer bijgebouwd had. De honden konden socialiseren en spelen met elkaar. Heel belangrijk voor hun sociale ontwikkeling. Maar wat er ook bij hoorde was het regelmatig met een plastic tas zwerfafval verzamelen, grof vuil aan de straatkant zetten en de gemeente bellen om het op te laten halen, het snoeien van boompjes en dat vreselijke onkruid dat distelbollen produceerde proberen uit te roeien. Het onkruid zal nu vast verdwijnen onder het bouwzand. Zijn we daar ook weer vanaf. Dat dan weer wel. Maar wordt onze wijk er ook mooier van? Daar zullen de meningen als altijd over verschillen. Zal de sfeer van onze wijk behouden blijven met al die nieuwbouw? In het ontwerp is getracht rekening te houden met de bouwstijl zoals die er nu is. Dat klinkt in ieder geval vriendelijker dan dat 7 meter hoge stalen gedrocht dat aan de overkant staat aan de Lucas Gasselstraat. Wat dat moet worden is me een raadsel. Een medewijkbewoner vertelde desgevraagd cynisch dat er op de begane grond “leegstaande bedrijfspandjes” kwamen. Ik ben benieuwd. Vernieuwing is niet tegen te houden en misschien is vernieuwing ook noodzakelijk. Laten we eerlijk zijn, het is vast beter dan het bedrijfspand van Car Cleaning die er eerst zat. O ja, dat waren we alweer bijna vergeten, maar die zat er ook nog vroeger. Het is zoals het is, maar ik zal de planten, de bloemen, de dieren, de ruimte, de mensen, de gezelligheid en de mogelijkheden vreselijk missen. Ik pak de riem, de hond staat al klaar en we stappen naar buiten. Doelloos, richtingloos en vreugdeloos lopen we een rondje door de straten. Ik ben niet alleen. Meer baasjes lopen wat verdwaasd en doelloos door de wijk. Onthecht en ontredderd. De wandeling brengt ons niets, geen vreugde, geen gezelligheid, geen rust, mij niet en de hond eigenlijk ook niet. Spelen kan niet aan de riem, dus er rest niets anders dan blaffen en grauwen naar een voormalige vriend. Na het verplichte rondje, de poep in het zakje en de kou in ons hart vinden we de weg weer naar huis. Geen lol aan.