Horizonfactor. Ik ken het woord nog niet zo heel lang. Een paar jaar geleden hoorde ik het woord voor het eerst in de context van de verkoop van een huis. Ik heb getracht de letterlijke betekenis te vinden maar Google levert alleen de uitleg van het woord “horizon” op: “de denkbeeldige lijn tot waar men het aardoppervlak kan zien en waar het aardoppervlak en de lucht elkaar lijken te raken”. Maar hoe mooi ook, dat bedoel ik eigenlijk niet. Wat ik bedoel is de hoeveelheid lucht die je ziet, bijvoorbeeld vanuit je achtertuin. Hoever of hoe breed kun je vrijuit kijken? Als je midden in de stad woont is dat vaak niet zo heel ver, maar soms kom je ineens ergens waar deze horizonfactor heel groot is. Waar plotseling een heel groot vlak lucht te zien is tussen de gebouwen. En het gekke is dat ik op het moment dat me dat onverwacht overkomt spontaan ontspan. Mijn ogen lichten op, ik zucht een keer flink en voel de rust over me heen dalen. Dat vind ik iedere keer zo opvallend. Ik doe er niets voor, denk aan niets in het bijzonder en het overkomt me gewoon. Ik weet nog dat ik jaren geleden bij de neuroloog was in verband met mijn (destijds) veelvuldige migraine-aanvallen. Behalve een MRI en medicijnen gaf hij me het advies om af en toe eens voor het raam te gaan staan en naar de blauwe lucht te kijken. Ik dacht nog, wat een vreemd advies van een medisch specialist. Maar als ik me nu weer eens betrap op het staren naar de blauwe lucht, moet ik er vaak nog aan terugdenken. Maar ook voordat ik zijn advies kreeg kon ik genieten van de lucht. Als de lucht vurig en vol passie kleurt in de vroege ochtend voel ik mijn hart een huppeltje maken. Maar ook woest naderende grijze donderwolken kunnen me eindeloos fascineren. De oerkracht die daar vanuit gaat, daar moet je wel respect voor hebben. Misschien is dat ook wel wat me zo raakt. De lucht is zoveel grootser en krachtiger dan het geneuzel waar we hier op de aardkorst mee bezig zijn. Wat vinden we onszelf allemaal belangrijk, als individu. Mieren op een mierenhoop, dat zijn we. Allemaal druk bezig met onze eigen teleurstellingen, verdrieten, zorgen, blijdschap. Maar wat stelt een mens nu helemaal voor tegenover iets dat zo enorm is. Een oerkracht waar we geen zeggenschap over hebben. Tegenover zoveel grootsheid zijn we onbeduidend en nietig. En dat is ook wel eens fijn, het geeft wat perspectief aan alle zorgen in mijn hoofd. En hoe prachtig en vol passie een donkere onweerslucht ook is, het meest geniet ik van de eindeloos blauwe lucht. Een groot vlak rust en kalmte. Ik sta op de brug over het kanaal en kijk het kanaal over richting Geldrop. Genietend van het uitzicht verplaatst mijn blik zich naar de prachtige blauwe immense horizonfactor erboven en ik voel de kalmte over me heen glijden. Het neemt mijn hoofd, mijn hart en ademhaling over. Deze hernieuwde rust neem ik mee als ik mijn wandeling vervolg. Misschien moeten we allemaal wat vaker en wat langer gewoon naar boven staren in het eindeloze blauw.