Het is niet te geloven. Een zooitje maken ze ervan. Wat een volk. De stoep ligt bezaaid met takjes die uit de boom erboven zijn gevallen. Het is niet de boom die de takken heeft laten vallen, nee, de duiven die proberen om er een nest te bouwen doen dat. Ieder jaar verbaas ik me weer over de enorme slordigheid en schijnbare laksheid waarmee ze proberen een nest in elkaar te flansen. Ik dacht dat het aan het specifieke koppel lag dat ieder jaar terugkomt naar onze boom om zich voort te planten. Het is gewoon een slordig stel, dacht ik. Het lukt ze slechts zelden om een ei uit te broeden en het gevederde kind groot te brengen in die boom. Vaak ligt het nest al voor aanvang van de broedtijd op de grond, of het ei is eruit gevallen en de inhoud ligt in stroperig eigeel verspreid over de stoeptegels. Na jarenlange verbazing heb ik toch maar eens google geraadpleegd. Tot mijn verbazing bleek dat dit gedrag hoort bij de vogelsoort. Duiven bouwen dus gewoon zo hun nest. Slordig wat takjes bij elkaar mikken, en nu komt het: door heel veel in het nest te poepen plakken ze de boel een beetje aan elkaar. De stelling “rust, reinheid en regelmaat” geldt in ieder geval niet voor duiven. De reinheid is ver te zoeken. Het verklaart overigens ook meteen de aanzienlijke hoeveelheid duivenpoep onder de boom. De doelstelling om zo veel en gericht mogelijk in het nest te poepen wordt met overtuiging nagestreefd. Ondanks alle inzet is het helaas weer niet gelukt dit jaar. Het bewijs van de mislukte poging ligt onder de boom. Gelukkig geen eieren maar alleen de restanten van het nest. Meer succesvol zijn de kauwen in de buurt zo bleek gistermiddag. Consternatie op het pleintje en de parkeerplaats. Tientallen kauwen vlogen luid krijsend door elkaar. Ze leken een aanval uit te voeren op de kat van de overburen, die zich angstig onder een auto verstopte. Zich van geen kwaad bewust sjokte ze over straat richting huis toen de aanval onder luid gekrijs werd ingezet. De oorzaak van de aanval lag bij de jonge kauw die midden op straat zat. Na een vliegoefening gestrand op de harde stenen en versuft moed aan het verzamelen om een nieuwe poging te wagen. De kat kwam slechts voorbij maar werd vakkundig door de ouders en andere leden van de kauwenfamilie weggejaagd. Ik herinner me dat onze, inmiddels overleden, witte herder Mink ook eens aangevallen werd door kauwen. Ze zette het echt wel op een lopen, maar ze bleven terugkomen om haar “weg te jagen”. Ik vermoed dat ook Mink destijds te dicht bij een nest of een gestrande jonge kauw in de buurt kwam. Het was wel een gek gezicht. Zo’n grote hond die het op een lopen zet voor een vogel. Ik ben geen fan van duiven, maar zeker ook niet van kauwen. Het zijn allebei vogels net als iedere andere vogel, maar ze zijn met zoveel. En groot. En niet perse met een hoge schattigheidsfactor zoals koolmeesjes of roodborstjes. De dreigende aanwezigheid van een kat bij een peuterkauw is voor mij echter ook een brug te ver. Dus… goed gedaan ouders en familie kauw. Dat de jonge vogels sowieso ten prooi vallen aan roofdieren blijkt als ik later in de auto richting Nuenen rijd. Onderweg zie ik op verschillende plaatsen de restanten van vogels op het wegdek liggen. Niet één maar echt een behoorlijk aantal. Mogelijk zijn dit ook jonge vogels geweest die tijdens hun eerste vliegoefeningen ten prooi zijn gevallen. Nog niet gewend aan de gevaren in hun omgeving en de snelheid van auto’s waren ze niet snel en behendig genoeg om het grootste van alle roofdieren, de mens, te ontwijken. Want eerlijk is eerlijk, wij mensen zijn toch de meest agressieve roofdieren op deze planeet. We staan aan de top van de voedselketen. We maken niet alleen elkaar dood, maar roven ook de aarde leeg en beslissen over dieren. Ooit kreeg ik een jonge merel in de opvang. Geland op de grond in een onveilige situatie. Ik had geen idee hoe ik deze moest verzorgen maar met liefde, geduld en wat hulp van internet en andere professionals dan toch uitgevogeld. De merel werd groter en vloog uit, maar wist altijd haar weg weer terug te vinden naar mijn schouder of de rug van hond Mink. Tot die ene dag dat ze niet meer terug kwam. Zou ze dan alsnog ten prooi zijn gevallen? Of zou ze uiteindelijk haar eigen weg hebben gevonden? Ik ben bang voor het eerste maar ja, zeker zullen we het nooit weten. Misschien doen de kauwen het wel beter dan ik, dus laat ze hun territorium maar verdedigen tegen de aanvallers die ze wel aankunnen. In dit geval hebben ze hun kroost vakkundig in leven weten te houden. Voorlopig dan. Chapeau!