Vandaag zou je jarig zijn. Je zou je 73ste verjaardag vieren. Wat hadden we dat nog graag met je meegemaakt. Je gezondheid liet het niet toe en je overlijden afgelopen zomer was voor ons een groot verdriet, maar voor jou ook een verlossing. Je lichaam belemmerde je om het leven te leiden dat je zo graag wilde. Het was niet leuk meer. Op 23 juli hield je hart op met kloppen, zittend in je stoel. Vandaag denken we allemaal aan je. Je familie strooit je as uit in je geliefde Veldhoven. Anderen drinken een biertje op je gezondheid en ook ik proost op je, Toon. In dankbaarheid dat wij je mochten kennen, echt kennen. Voor je uitvaart schreef ik onderstaand stukje. Ik heb het een beetje aangepast maar de kern blijft hetzelfde. We missen je, Toon. Zoveel.
Toon was veel en er waren veel Toons. Toon was bipolair en door langdurig (en soms verkeerd) medicatiegebruik werd zijn wereld vaak gekleurd en surreëel. Toon leefde intens. Intens gelukkig en intens verdrietig. Intens boos en intens vrolijk. En alle schakeringen er tussenin. Toon was een icoon in de Irisbuurt. Hij maakte met iedereen een praatje en zijn veelal warme en enthousiaste uitstraling maakte hem graag gezien. Zijn gedichten in de wijkkrant werden vaak erg gewaardeerd en ik hoor van verschillende mensen dat ze nog een gedicht van hem in huis hebben hangen of zorgvuldig bewaard in een lade. Hoewel we al vele jaren wijkgenoten waren, leerden we hem pas echt kennen in 2007. Een vaag gesprek op een bankje over een katholiek kruisje groeide uit in een hechte vriendschap en zorg voor elkaar. Nou ja, wij zorgden vooral voor hem, maar hij was oprecht een echte vriend. Hij bracht dagelijks bezoeken aan ons met zijn vaste kopje espresso en een glas water. Maar ook zijn vaste assortiment aan grapjes. Iedere avond dezelfde. Echt! Vijftien jaar lang zei hij, als we zijn espresso neerzetten, “je weet toch, dat maken ze expres zo”. Zijn plezier in het vertellen van moppen maakte voor ons de grap al leuk. Bijna iedere avond weer. Dat en samen muziek luisteren. Het was fijn om hem te zien genieten. Even zijn verhaal doen, een beetje gezelligheid en onze rust waren ingrediënten waar hij zo’n behoefte aan had.
Toon genoot van onze zorg voor hem en de gezelligheid in huis. Onze kinderen zijn met zijn dagelijkse bezoekjes opgegroeid. Hij vond het fijn dat hij een klein beetje deel uitmaakte van ons gezinsleven. Dat ik zijn haren knipte, zijn was deed als hij er zelf niet uit kwam, kleren voor hem kocht, dat we zijn tuin opknapten, die verjaardag waarbij wij voor koffie en gebak zorgden en de buurt op bezoek kwam. We deden het met liefde. We grapten vaak dat we het drukker met hem hadden dan met onze kinderen. Hij deelde creativiteit en mannenpraat met Gaspar, vrouwenpraat en filosoferen deed hij met mij. Coachende gesprekken in de vroege ochtend als hij weer veel te vroeg wakker was met zijn hoofd vol verhalen. Zijn boosheid verdween al snel als we er rustig over konden praten. Hij vond bij ons de rust die hij zelf niet had.
En wij genoten oprecht van zijn gezelschap. Toon was puur, authentiek en vol liefde voor de wereld, voor zijn familie, voor ons en natuurlijk voor Simone, zijn muze en zijn grote liefde. Alle emoties waren intens voor hem, maar hij vond het fijn om ze te voelen. Ook als het wel eens pijn deed. We voerden échte gesprekken, over wezenlijke zaken, over wezenlijke gevoelens. Zijn lach, werd een traan en weer een lach.
Een paar maanden geleden zei hij: "Als ik bij jullie ben, ben ik mijn beste zelf". Een mooi compliment om te krijgen, maar dat gold andersom ook, Toon. Als we bij jou waren, waren wij óók onze beste zelf.
Je was een échte vriend en zo zullen we je altijd in ons hart en onze herinneringen meedragen.
Dag lieve Toon. We missen je.
Comments