En hallikidee weg ermee! Het volgende item ligt op de exit-stapel. We zijn aan het ontspullen. Net als de rest van Nederland lijkt het wel. Ontspullen is “hot”. Het doel van ontspullen is om volle rommelige ruimtes te veranderen in plaatsen van rust en inspiratie. De sleutel tot succesvol opruimen is om alleen de zaken te bewaren waar je echt van houdt, en de rest weg te doen. Het is bizar als je je bedenkt hoeveel tijd het kost om al die spullen te moeten onderhouden, repareren, schilderen, schoon te maken. Zonde van je tijd toch? Dus systematisch wordt iedere hoek van het huis, schuur en opslagruimte door ons onder handen genomen. Iedere keer onszelf de vraag stellend: Wanneer hebben we dit voor het laatst gebruikt? Is het (makkelijk) vervangbaar? Waarom willen we dit nog bewaren? Het antwoord op deze vragen is vaak dat we de spullen niet nodig hebben. En langzaam maar zeker krijgen we steeds meer de smaak te pakken. De keuzes worden steeds duidelijker en makkelijker. Die minipannetjes die we hooguit met Kerst een keer gebruiken? Weg ermee, ik kook wel wat anders. Wat moet ik met drie fonduesets? De broodbakmachine heb ik al een jaar niet meer aangeraakt. En what the f**k moet ik met een milkshakemaker? Waar ik in het begin nog wel eens twijfelde verandert dit gaandeweg in “jippie, nog meer ruimte!”. Want oh wat is het heerlijk om de gang in te lopen en niet meer te struikelen over een bak met 50 handschoenen (niet perse in paren), rondslingerende schoenen en 5 laptoptassen (zonder inhoud). En wat dacht je van lege planken in de gangkast?! Zalig is het. En ja in het proces gaat er wel eens net iets te veel weg. Dat ene dingetje dat je achteraf misschien toch liever had willen houden. Maar ook dat heeft me aan het denken gezet. Het is maar een ding. Op welk punt in de geschiedenis zijn spullen zo belangrijk geworden? Komt het voort uit het verzamelen van noten en vruchten in prehistorie? Waarom is het zo belangrijk om dingen te bezitten? Is dat het doel van ons bestaan geworden? De reden dat we leven? Ik kan me niet voorstellen dat het universum of God of wie dan ook dit voor ogen had. Dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest? Steeds meer kijk ik met andere ogen naar mijn omgeving. Reclamefolders zijn aan mij niet meer besteed, winkelen wordt vooral functioneel. Wat niet wil zeggen dat ik niet graag mooie dingen om me heen heb, maar het is veel meer een bewuste keuze geworden. Heb ik het echt nodig? En als het antwoord “ja” is dan wordt er met meer zorg en aandacht gekeken naar de invulling van deze behoefte. Misschien heeft het met controle en zekerheid te maken. Ook dat weer vanuit de prehistorie. Stel dat het een barre winter wordt dan kun je maar beter een voorraadje gedroogd eten in de grot hebben anders ga je dood. Je kunt maar beter een grot hebben zelfs!
Een vriendin van ons heeft vijf jaar geleden haar huis verkocht, haar baan opgezegd en is gaan reizen. Bij terugkeer in Nederland bleek het minimalistische bestaan haar zo goed te bevallen dat ze dit nog steeds doet. Haar enige bezit bestaat uit een rugzak met inhoud en een fiets. En ze is hier zielsgelukkig mee. Ze wil geen vaste woonruimte met gordijnen en een salontafel. Dat is niet waar het om draait in haar leven. Momenteel werkt ze als housesitter en woont dan weer een paar weken hier, dan weer een weekje daar. Geen noemenswaardig inkomen, geen eigen stek, geen eigen spullen. Je moet het maar kunnen. Dan ben je pas echt goed in minimaliseren.
Er is weer een nieuw boek over ontspullen verschenen, maar dat ga ik niet kopen hoor. Als ik dat zou doen heb ik weer een “ding” in huis dat ik moet ontspullen. Daar begin ik niet meer aan.
