De zomer loopt ten einde. De nachten worden kouder, de dagen korter. De lichtjesroute hangt al. Zodra de opbouw van de lichtjesroute start, weten we dat het einde van de zomer in zicht is. Als de lichtjes aan gaan, is het écht afgelopen met de zomer. Alle zomeravonturen zijn beleefd. Kampeerspullen zijn weer opgeborgen. Verhalen zijn verteld. Iedereen verdwijnt langzaam maar zeker weer achter de eigen deuren. In de cocon van ons eigen huisje nestelen we ons voor de winter. De gordijnen dicht en de kachel aan, of onder een deken op de bank gezien de huidige
gasprijzen. Tijd voor een nieuw seizoen. Het nieuwe leven in de lente, de bloei in de zomer, de aftakeling in de herfst en in de winter komt de natuur langzaam tot stilstand. Zo gaat het ook in het leven. Afgelopen zomer hebben we afscheid moeten nemen van een aantal iconen van onze Irisbuurt. Toon verhuisde naar een verpleeghuis, definitief deze keer. Weg uit de wijk waar hij zo mee verbonden was. Maar hij leeft nog, dat wel. Peer niet, hij overleed in een warme augustusnacht. Reinout overleed een paar weken daarna. En dan zijn er nog zoveel anderen die ik nu niet noem, maar die net zo belangrijk waren voor onze buurt. Die allen op hun eigen manier hun stempel op de mooie sfeer en saamhorigheid van de Irisbuurt hebben gezet. Toon met zijn kunst en joie de vivre, Reinout met zijn muziek, Hennie die kookte en haar kruiden deelde, Wim met zijn betrokkenheid en Peer die een betrouwbaar en rotsvast onderdeel uitmaakte van de Blokhut. En al die anderen die ik nu niet noem. Hun heengaan heeft hoofdstukken afgesloten. Ze waren ooit de iconen van de Iriswijk. Bewoners van het eerste uur. Leeftijd, ziekte en ongemak dreef hun al eerder naar de geborgenheid binnen de eigen muren. Berichtgeving ging via via, zo ook het uiteindelijke bericht van overlijden.
Zij zijn ons voorgegaan, maar uiteindelijk zullen wij allen volgen. Op ons eigen moment. Aan het einde van ons eigen pad. Want van leven ga je nu eenmaal dood. En wat stelt een leven nou eigenlijk voor? In die hele korte tijd op aarde probeer je een zo zinvol mogelijk leven te leiden en uiteindelijk sterf je net zoals alle miljarden die je voor gingen. Je bent niet anders dan al die anderen. Als mieren in een mierenhoop krioelen we rond op deze aarde. Tot het onze tijd is om te gaan. Dan hopen we dat we een betekenisvol leven hebben geleid. Dat we het goed hebben gedaan. In onze eigen ogen of in de ogen van een hogere macht. Hoe dat goede en betekenisvolle leven er dan uit heeft gezien is voor iedereen anders. Ik ken mensen die vooral voor zichzelf leven, mooi huis, zwembad, veel uiterlijk vertoon. Niet mijn idee van betekenisvol, maar ik hoop dat ook zij tevreden sterven. En sommigen van ons doen alleen maar hun stinkende best om het hoofd boven water te houden en iedere dag weer te eten te hebben en een veilige plek om te slapen. Terwijl anderen hun leven in dienst stellen van mensen die hulp nodig hebben. Al die mensen die hun leven betekenis geven door te werken in de sociaal maatschappelijke dienstverlening. Asielzoekers opvangen, zieken- en gehandicaptenzorg, ouderenzorg, dierenwelzijn. Waar zouden we zijn zonder hen? Maar ook die anderen die zorgen dat er genoeg belastingcentjes binnenkomen zodat dit allemaal betaald kan worden. Zingeving is zo persoonlijk en kan in kleine dingen zitten. Een praatje maken, een luisterend oor. Het hoeft niet groot en meeslepend, het mag klein. In onze eigen Irisbuurt, in je straat. Een beetje zorg voor elkaar. Een beetje zorg voor de ruimte om je heen. Het groen, afvalscheiding, aardig zijn voor alles dat leeft.
Ik ga ze missen, onze iconen. En als het ooit mijn tijd is. Leg mij in het gras. Leg mij in de beschutting van de bomen. Zij zullen mijn lichaam omarmen en koesteren tot het weer opgenomen wordt in de oneindige cirkel van de natuur. En dan hoop ik dat de fractie die mijn aanwezigheid op deze aarde was, niet helemaal zinloos is geweest. Dat de tijd die mij hier gegund was, mij tevreden zal stemmen ondanks al mijn tekortkomingen en fouten. Dat mijn leven heel misschien voor iemand een heel klein beetje verschil heeft gemaakt. Dat ik niet alleen maar genomen heb, maar ook iets heb teruggegeven aan mijn omgeving en de wereld. In welke vorm dan ook: muziek, gedichten, kunst, warmte, aandacht, inzichten of alleen maar dat ene kleine momentje van plezier of geluk. En als het er dan op zit dan hoop ik dat zij, en ooit ook wij, mogen rusten in vrede en dankbaarheid.