Mijn hoofd lijkt te splijten. Alsof een hakbijl mijn schedel doorklieft. Het snijvlak loopt vanuit mijn nek tot onder mijn linkeroog en splijt mijn linkeroog in twee delen. Niet echt natuurlijk, dat zou het tot een bloederige horrorfilm maken, maar het voelt zo. Vaak voel ik hem ’s nachts al aankomen. De paniek slaat al bijna toe. ‘Zal ik hem kunnen onderdrukken? Zal ik mijn migraine-medicatie nemen of zal ik het met paracetamol proberen?’ Het laatste heeft altijd mijn voorkeur boven de triptanen. Ik heb ze allemaal gehad, sumatriptan, zolmitriptan, naratriptan, rizatriptan, almotriptan, eletriptan en frovatriptan. Met wisselend succes. De een werkt beter bij mij dan de ander en soms moet ik wisselen om de werking te verbeteren. Naast de verschillende soorten heb je dan nog de verschillende toepassingen. Neusspray, injecteren of slikken. Mede afhankelijk van de reactie van je maag op de medicatie kan voor iets anders dan slikken gekozen worden. Ook die varianten heb ik allemaal geprobeerd. Tot dusver de reguliere gezondheidszorg. Ik weet mijn eerste aanval nog. Ik was twaalf jaar oud en dacht dat ik ter plekke zou sterven van de pijn. Mijn broer en zus dachten dat ik me aanstelde en weigerden een van onze ouders te halen. Uiteindelijk ben ik ze kruipend gaan zoeken, alwaar vader en moeder, die ook allebei migrainepatiënt waren, mij van de broodnodige medicatie voorzagen. Sindsdien is migraine een altijd aanwezige factor in mijn leven. Altijd aanwezig en altijd onvoorspelbaar. Of misschien juist door de onvoorspelbaarheid altijd aanwezig. Ik ben op mijn hoede uit angst een aanval op te wekken. Ik weet nooit wanneer het me zal treffen. Nooit echt. Inmiddels heb ik geleerd wat triggers kunnen zijn. Met de nadruk op kunnen want soms is het ook zomaar anders. Je hebt een beeld over wat normaal functioneren is en daar leef je naar. Je denkt: ‘ik ben nog jong, ik moet dit toch gewoon kunnen?’. En natuurlijk is dat ook zo voor de meeste mensen, maar hoe ouder ik word hoe meer ik leer over mijn grenzen. Ik ben opgevoed met de filosofie “niet zeuren maar poetsen”, “schouders eronder en doorgaan” . Oh en ik heb dat zooooo goed geleerd. Ik had werkelijk geen idee waar mijn grenzen lagen. Niet fysiek en niet emotioneel. Sterk zijn en doorzetten was het credo. En soms is dat ook een goed credo, dat vind ik nog steeds. Alhoewel ik daar misschien ook eens wat nader over moet filosoferen, maar dat voor een andere keer. Desalniettemin begin ik na vijftig plus jaar eindelijk te begrijpen dat ook ik grenzen heb. De “oh wat ben jij toch sterk” ikke. Ja ook die heeft grenzen. Als ik dat dan eindelijk wil accepteren, loop ik tegen het volgende euvel aan. Waar liggen die grenzen precies? En hoezo liggen ze de ene keer hier en de andere keer een stukje verderop? Kan daar niet een duidelijke handleiding voor geleverd worden? Ik vond dat alles nogal lastig en voor alle lastige vraagstukken in het leven zijn er wel professionals die we in kunnen schakelen. Dus dat deed ik. Voedingsadvies, geen suikers en gisten. Leverde niets op. Nou ja ik was superslank maar mijn migraine bleef. Neuroloog. Ik kreeg preventieve medicatie en het advies vaker naar de blauwe lucht te kijken. Blijkbaar was de lucht niet blauw genoeg, want het hielp niet. Accupunctuur. Geen effect mogen constateren. Fysiotherapie. Ik mocht niet meer op mijn buik slapen en allerlei ingewikkelde constructies moesten dat voorkomen. Nou dat hielp dus ook niet. Haptonomie. Daar was ik erg enthousiast over en zij leerde me de eerste stappen in het herkennen en stellen van grenzen. Maar migraine hield ik. Psychologie. Ik leerde dat stress geen slecht ding is, maar alleen de maximaal draagbare spanning aangeeft. Maar dan? Chiropractie. Dat voelde geweldig. Mijn ruggenwervel, bekken, schouders, nek werden allemaal weer op hun plaats gezet. Dat voelde alsof het zou helpen, maar eigenlijk deed het dat niet echt. Misschien zijn er andere euvels mee verholpen of zou het anders nog erger zijn geweest. Dat wil ik wel geloven. Weer fysiotherapie. Nu met veel oefeningen. Dat werkte eigenlijk best aardig, maar ik vergat de oefeningen te doen. Massage, alle soorten: sport, bindweefsel, ontspanning, shiatzu, stoelmassage. Wekelijks, tweewekelijks etc. Hielp het? Ook dit voelde goed, maar hielp het echt? Ik weet het niet. De laatste in het rijtje is nervus vagus (10e zenuw) stimulatie middels een piercing in mijn oor. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik verschil merk. In verschillende functies van mijn lichaam maar ook bij de migraine. Het belangrijkste verschil is dat de medicatie (triptanen) werken! Dat deden ze eigenlijk nooit echt. Soms even of een beetje, maar sinds ik de piercing heb werken ze echt wel goed. Als ik nu een triptaan neem en ga slapen dan slaap ik de migraine er gewoon uit. Doe ik dat niet dan ben ik drie dagen ziek van de hoofdpijn. Met een beetje pech verplaatst de migraine zich dan naar de andere kant en ben ik weer drie dagen ‘out’.
Als ik later oud ben (met de nadruk op later) dan kijk ik terug op een leven waar hoofdpijn als een rode draad doorheen heeft gelopen. Waarbij ik met tijden niet meer verder wilde leven door de constante verscheurende pijn. Niet een keer. Maar gewoon 10 tot 15 dagen per maand. Met kleine kinderen en werken en alles wat er in het leven nog meer bij komt kijken. En ik maar proberen om sterk te zijn, niet zeuren maar doorgaan. Het voordeel van ouder worden is, dat je milder wordt voor jezelf. Ik hoef niet meer zo sterk te zijn. Ik hoef niet meer altijd in control te zijn. In ieder geval niet meer zo erg als vroeger. Maar stiekem ben ik nog steeds te eigenwijs om toe te geven aan mijn grenzen, bang om ‘zwak’ te zijn. Het zit zo diepgeworteld in mijn wezen geprogrammeerd. Maar wat als dit mijn les is in dit leven? Leren om niet altijd sterk te zijn? Ik vind het een moeilijke les. Zo bleek maar weer toen ik deze week op mijn werk zat en scheel van de migraine de minuten tot einde werktijd voorbij zag tikken. Ik kon gewoon eerder gaan. Daar zou niemand iets van vinden. Maar koste wat kost weigeren om eerder te vertrekken. 'Waarom?' vraag ik me dan af. Ik weet het niet. Misschien leer ik het wel nooit, maar ik doe wel mijn best. Dat moet toch ook wat waard zijn…...
Comments