Het einde van een feestmaand

Je stierf in een feestmaand. Na bijna 84 jaar. Ik weet zeker dat je graag nog een paar weken had gewacht. Vlak daarna zou je jarig zijn geweest. Feestmaand. Dat kon je als geen ander. Sfeer brengen. Dat deed je goed, met gevoel voor smaak en stijl. Een kerstboom met zilveren ballen en echte kaarsjes. Klassieke vertolking van kerstmuziek door een kinderkoor, geloof ik. We zaten muisstil en vol bewondering te kijken naar de dansende lichtjes in de boom, terwijl de kinderkeeltjes zuivere stemmige klanken voortbrachten. Drie avonden na elkaar in onze mooiste kleren. Uitgebreide brunchtafel met wit damasten tafelkleed. De tafel gedekt met wit porselein, zilver en kristal. En ’s avonds bij het kerstdiner gewoon opnieuw. Alhoewel ik me de brunches beter kan herinneren dan het diner. Een enkel diner weet ik nog wel. Dat ik me verstopte omdat ik er geen zin in had. Ik ging liever naar buiten, naar mijn vrienden die allemaal veel vroeger aten en dan naar buiten mochten. Ze had geen zin in het gevecht en deed alsof ze me niet miste aan tafel. Mijn schuldgevoel achteraf werd er alleen maar groter door. Misschien weet ik de brunchtafel alleen maar beter omdat brunchen ook onze wekelijkse zondagse traditie was. Iedere zondag witbrood en roerei met spek, verse jus d’orange. Eindeloos tafelen. Ik heb geprobeerd om de traditie later ook in mijn gezin in te voeren. Aangezien ik de enige was die het prefereerde boven eindeloos uitslapen is er uiteindelijk de klad in gekomen. Zij dwong het af, ik niet. De feestmaand van mijn moeder. Oudjaarsavond met soep en worstenbroodjes. Lekker makkelijk net als op Sinterklaasavond. We aten ons toch wel vol met oliebollen. Wat deden we eigenlijk op oudjaarsavond? Televisie kijken? Ik kan me herinneren dat we later gewoon op stap gingen, maar als kind? We moesten naar bed en werden er om half 12 uitgehaald om naar het vuurwerk te kijken. Spannend, onwennig en slaapdronken in onze pyjama’s telden we de klok af naar 12 uur. Je vond het altijd een heel speciaal moment, mam. Ontroerend zelfs. Dat heb ik ook nog heel lang gehad. Nu niet meer. Iedere dag is een laatste dag voor een nieuwe begint. Er zijn ook jaren geweest dat we oud en nieuw vierden in een huisje in Drenthe. Met nog een paar bevriende gezinnen. Paardrijden op de bevroren grond. En je verjaardag. Dit jaar viel hij nog geen week na je uitvaardienst. Trots was je dat je zoveel ouder was geworden dan je eigen ouders. Mijlpalen waren het. Als je maar ouder werd dan zij. En dat werd je. Vraag niet hoe. Maar je deed het. Met hersens als gatenkaas na ontelbare tia’s en infarcten, zat je vorig jaar nog in je rolstoel trots te zijn. Je was 83 jaar geworden. Je wilde in het centrum van de belangstelling staan. De dag was van jou. Had ik maar een kroon voor je gemaakt, wetende dat het je laatste was geweest. Je voelde je het middelpunt die dag. Ik zorgde voor het gebak op de afdeling van het verpleeghuis. Je was heel specifiek, het moesten Petit fours zijn. En bonbons.

Het is oudjaarsavond. De laatste avond van een feestmaand. Jouw maand. De laatste avond van een jaar. Het jaar waarin je overleed. Ik mis je. Ik mis de moeder die warm en liefdevol was. Ik mis mijn leven-schenker. Ik mis mijn soul mate, want dat was je ook. Vanavond drink ik op jou mam. Ik drink op jou.