Een appje van zoonlief doorbreekt de stilte. Tussen de regels van het bericht door, hoor ik hoe terneergeslagen en verdrietig hij is. Een volwassen vent, stoer en heel goed in staat zijn zaakjes te regelen. Maar soms haalt het leven hem even onderuit. Uit de inhoud van het appje blijkt onder meer dat hij onverwacht een urgente behoefte heeft aan andere woonruimte. Stilte. Want wat is er op dit moment moeilijker dan dat? De huizenmarkt is dramatisch. Zowel de koop- als de huurmarkt is dusdanig gespannen dat er bijna niet tussen te komen is. Bijna, zeg ik, want met een hele grote zak geld kun je nog iets. Liefst zonder hypotheek of op zijn minst een groot deel zonder hypotheek, want er wordt serieus overboden in de huizenmarkt. Onze beide zoons zijn al een poos actief aan het zoeken. Oudste zoon is uit nood in zijn huidige appartement terecht gekomen. Met dank aan een hele vriendelijke kennis die zijn tweede appartement aan hem wilde uitlenen voor een betaalbaar bedrag. Inmiddels is de situatie veranderd en moet hij er op korte termijn uit. Jongste zoon huurt voor heel veel geld al drie jaar een appartement met zijn vriendin en wil graag gaan kopen om samen een toekomst op te bouwen. Het liefste terug naar onze Irisbuurt. Het is gewoon niet te doen. Jongste is inmiddels expert op de woningmarkt. Iedere ochtend worden de verschillende apps en webpagina’s geraadpleegd op aanvoer van nieuwe mogelijkheden. Dat is het eerste spannende moment, want zit er iets bij dat ze kunnen betalen? Als ze snel genoeg reageren mogen ze naar de bezichtiging. Joeheee gelukt, dat was het tweede spanningsmomentje. Na de bezichtiging een bod uitbrengen. Wikken en wegen. Hoeveel kunnen ze overbieden? Hoeveel ze willen overbieden is eigenlijk niet eens meer de vraag. Maximale inzet als je sowieso een kansje wilt maken. Vaak wordt er bijna een ton meer geboden dan de vraagprijs. Dat moet spaargeld zijn, want een hypotheek voor overbieden ga je niet krijgen. Als dan eindelijk het bod is uitgebracht, volgt de spanning van het wachten. Was het genoeg? Helaas blijkt het bod vaak niet of net niet voldoende te zijn geweest. Alle opgebouwde spanning loopt als een lekgeprikte ballon weg. Weer niets. De teleurstelling is iedere keer weer onverminderd groot. Ze hadden het huis in hun hoofd al ingericht. De koopprijzen zijn ronduit bizar te noemen. Gek genoeg vonden wij dat indertijd ook. Vergeleken met de huidige prijzen hebben wij een schijntje betaald. Voor dat bedrag zou ik nu graag tien huizen willen kopen. Daar staat tegenover dat wij een hypotheekrente van 9% betaalden. Dat is ook wel even anders nu. De sociale woonsector biedt ook al weinig soelaas. Een inschrijving van drie jaar is een lachertje. Het aanbod in verhouding tot de vraag overigens ook. Het wil maar niet lukken. Huisvesting is een basisbehoefte. Volgens de piramide van Maslow, na eten en drinken, zelfs de grootste behoefte van de mens. En in een eerst wereldland zoals Nederland zou je toch mogen verwachten dat daar in voorzien kan worden. De huizen zijn er gewoon niet. Niet alleen in de steden maar ook daarbuiten is een groot tekort. Vrienden in Zeeland kunnen ook geen huis vinden. Een bevriend stel dat wil gaan scheiden is gedwongen om bij elkaar te blijven wonen bij gebrek aan mogelijkheden. Met drie kinderen terug naar je moeder is een optie, maar voor geen van de betrokkenen een aangename optie. Mijn zoons mogen altijd terug naar huis komen, met of zonder vriendin. Is het wat manlief en ik fijn zouden vinden? Dat vraag je je als moeder niet eens af. Ze zijn altijd welkom, maar daar worden ze ook niet echt gelukkig van. Ik sprak een jongen die persé niet terug wilde naar zijn ouders. Hij ging weg bij zijn vriendin en is op straat gaan leven. Hoezo dan? In ons land? Het land van de hoge belastingen en ‘goede’ voorzieningen? Natuurlijk, mensen moeten voor zichzelf zorgen. Hun eigen boontjes doppen en het doen met wat ze hebben. Ik gun mijn kinderen, ieders kinderen, zoveel meer dan dat. Ik gun ze dat ze hun kinderen niet in een tweekamerflatje groot hoeven te brengen. Ik gun ze een tuintje met gras om met blote voeten in te kunnen lopen. Ik gun ze een eigen plek om hun leven in te richten en richting te geven. Het hoeft niet heel groot te zijn en ook niet luxe. Gewoon, zoiets als onze wijk. Warm, betrokken, af en toe kritisch, behulpzaam, groen en een tikje kneuterig. Een eigen plekje in deze grote egoïstische wereld. Een veilige haven. Ik gun het iedereen, een eigen huis, een plekje onder de zon…..