Ze kijkt me aan. Haar ogen flets en rustig. Niet zoals haar broertjes en zusjes. Fel en hebberig. Ze zit ook een beetje achteraf. Doet geen moeite. Geen moeite meer misschien? We zijn in ons zo geliefde Griekenland en hebben een heerlijk restaurantje gevonden op de berg. Een prachtig uitzicht waar we de ondergaande zon langzaam zien zakken en verdwijnen achter de horizon. In de verte zien we de zee verkleuren van helblauw naar lichtblauw en uiteindelijk lijkt de zee op te lossen in een soort mist van grijs die overloopt in de lucht. We genieten. Manlief schenkt de heerlijke lokale rode wijn in en we proosten op de heerlijke vakantie en elkaar. Even later komt het eten op tafel. We hebben gekozen voor een Griekse salade, zoals altijd, en verse vis. Heerlijk. Maar dan wordt de keerzijde zichtbaar. Ze zijn met zijn achten. Drie volwassen katten en vijf kittens. Zo te zien zijn twee, van de grotere katten, katers en een vrouwtje. Variërend van kleur zijn ze: wit, wit met grijs, wit met oranje, een cypertje, wit met zwart. Mogelijk één nest met verschillende vaders. Hun vachten zijn vaal en dof. Een aantal hebben een ontstoken oog, hoe klein ze ook zijn en mama poes heeft een ontstoken oor. Dat is niet de eerste die we daarmee zien. Het lijkt een infectie die de gehele kattenpopulatie op het eiland treft. Veel katten missen een oog en/of hebben een oor dat bestaat uit een dikke korst die uiteindelijk zal afvallen. Iedere vakantie kopen we zakken en blikken met voer om het leed zoveel mogelijk te stelpen binnen onze mogelijkheden. Aan het einde van de vakantie weten we wat de plaatsen zijn waar het meeste lijden zichtbaar is en maken we er een dagelijks rondje van onderweg naar ons strandje van die dag, of op de terugweg. De kittens vallen aan op het voer en blazen elkaar opzij. Ik maak tien verschillende hoopjes met een halve meter ertussen zodat ze allemaal rustig kunnen eten. Ze vallen aan op de brokjes en vullen hun kleine maagjes met zoveel mogelijk. De kleine katertjes jagen zelfs de tengere moederpoezen opzij. Hun dominantie en wil om te overleven is zichtbaar. Door het voer te spreiden komt iedereen aan bod. Manlief hengelt een leeg bakje yoghurt uit de vuilnisbak en daar gaat het water voor de katten in. Dorst zullen ze ook wel hebben in deze hitte. Waren we vroeger bang dat het ons door de bevolking niet in dank zou worden afgenomen, inmiddels weten we beter. Twee passerende oude vrouwtjes, gekleed in stemmig zwart, moedigen ons aan “bravo, bravo”. We raken met ze in gesprek en met handen en voeten vertelt de vrouw dat ze hier woont maar niet het geld heeft om voor de katten te zorgen. Het zijn er teveel, te vaak en ook nog steeds meer. We kijken naar haar huisje en begrijpen haar punt. Geen luxe villa, maar een enkel-steens vooroorlogs huisje. Misschien twee kamertjes en een terrasje. Klein, schattig maar geen uiting van luxe en comfort. Ze is weduwe. De dames zijn blij dat we ze eten geven. Niemand anders in het dorp doet het. Een enkele keer strijkt een dorpsgenoot over zijn hart en koopt wat voer, maar meestal moeten de katten hun eigen maal bij elkaar jagen en schrapen uit de containers. Als er toeristen komen hebben de katten meer kansen, toeristen delen soms hun eten in de tavernes of kopen een zak voer. Maar dan komt de winter en alleen de sterksten overleven. Zittend aan ons tafeltje verdwijnt de opgediende vis voor het grootste deel eronder. De katten bevechten elkaar om nog een stukje. Had ik verdorie mijn brokjes maar meegenomen. Als het eten op is en de meute zich verspreid, blijft er een kitten zitten. Ze heeft niet gegeten, kreeg er de kans niet voor. Haar witte vacht heeft hele lichte oranje vlekjes, bijna niet te onderscheiden van het grijze stof dat haar vacht bedekt. De kleur van haar ogen is eerder grijzig dan een duidelijke kleur. Ze kijkt rustig en stil naar me. Ik heb niets meer te eten voor haar. Het is al laat en de taverne wil eigenlijk gaan sluiten. We krijgen de traditionele traktatie van de zaak al voor we de rekening gevraagd hebben. Ze blijft zitten en heel voorzichtig strek ik mijn hand uit om haar te aaien. Schuchter als ze zijn, is dat meestal het teken voor ze om weg te rennen, maar ze blijft zitten. Moederpoes komt rustig aan lopen en gaat een meter verderop zitten om de zaak te bekijken. Ik aai de kitten over haar kopje. Ze blijft nog steeds zitten en begint zachtjes te spinnen. Even later mag ik haar volop aaien en spint ze luidruchtig van genoegen. Haar tengere lijfje is klein en dun, geen grammetje vet om de uitstekende botjes en ribbenkast te bedekken. Ik aai en aai. Ik probeer haar zoveel mogelijk liefde en compassie te geven in plaats van het eten dat ik niet voor haar heb. Misschien zou ze het niet eens meer eten, is ze dat station al gepasseerd. Ze blijft me rustig en vol vertrouwen aankijken terwijl ik haar aai. Haar blik raakt me diep in mijn ziel. Onze zielen en onze harten verbinden en versmelten terwijl we elkaar aankijken. Ik wil haar meenemen. Ik moet haar meenemen. Maar hoe dan? We zijn met het vliegtuig en de regels zijn duidelijk en ondoenlijk. Twee weken voor de reis moet ze ingeënt zijn, de kitten moet 3 maanden en 3 weken oud zijn. We vertrekken morgen, hoe moet ik dit regelen? En toch, zonder onze hulp overleeft ze niet. Vliegen gaat dus niet, terugrijden met de auto en haar ophalen dan? Ook dat is eigenlijk niet te doen en illegaal ook. Nog afgezien van zes dagen reizen. Misschien kom ik aan en kan ik haar niet eens meer vinden. Of is ze al overleden. Na overleg met manlief besluiten we dat we de wereld niet kunnen redden. Dat we deze kitten niet kunnen redden. We doen wat we kunnen maar we kunnen niet alles voor iedereen oplossen. Ik huil op de terugweg. Ik huil in de dagen erna en ik huil nog steeds. Dat kleine meisje heeft mijn hart geraakt en alleen de gedachte aan haar brengt nog steeds de tranen in mijn ogen en de pijn in mijn hart. Ik hoop dat mijn liefde voor haar door haar gevoeld is en haar helpt om te berusten in haar lot. Een paar dagen nog, veel meer zal het niet zijn en dan mag ze in de kattenhemel op muizen jagen en met een volle buik genieten in de zon.
