Ik moet me beheersen om niet in snikken uit te barsten. Het is pas half 8 ’s morgens als ik op de fiets zit naar mijn werk. Spotify speelt de klanken van ‘Everybody hurts’ van REM in mijn oren. Net wat ik nodig heb om in de emotie te schieten. Terwijl mijn voeten de trappers in een gestaag tempo rondtrappen, voel ik de snikken in mijn keel opwellen. Het was een zware week. Hoe het precies kwam weet ik niet. Misschien een reactie op de voor iedereen zware coronatijd die we achter de rug hebben? Of misschien de wisseling van het weer? De veranderende luchtdruk en onstuimige buien? Hoe dan ook, afgelopen week merkte ik dat mijn collega’s onrustig en gefrustreerd waren. Ik ben dol mijn werk en mijn collega’s en we hebben allemaal wel eens een dag dat het niet lekker loopt. Maar deze week had iedereen al een keer zo’n dag gehad en blijkbaar was het vandaag mijn beurt. Ik ben vanmorgen opgestaan met hoofdpijn en ik voel me ontzettend moe. Migraine ligt op de loer en met pillen probeer ik een aanval buiten de deur te houden. De bijbehorende tranen voel ik echter koppig dringen achter mijn ogen. Ik kan er maar beter aan toegeven dan is het ook voorbij, maar de tranen komen niet en ik voel me alsof ik door een dichte depressieve mist fiets. Deze gemoedstoestand brengt me terug naar mijn depressie van 30 jaar geleden. Alsof die nog altijd ergens in mijn hoofd verstopt zit en een enkele keer tevoorschijn komt. Het leven voelt dan heel even onoverkomelijk zwaar en zinloos. Te zwaar en te zinloos zelfs. Ik herken het gevoel en heb inmiddels geleerd om het niet te serieus te nemen. Ik dwing mezelf om het niet te serieus te nemen. Blijven ademen en wachten tot het over gaat, prent ik mezelf in. Ik parkeer mijn fiets in de fietsenstalling en twijfel of ik nog heel even buiten zal blijven zitten op het bankje in de zon. Voor ik het weet sta ik echter al binnen. Als ik naar de keuken loop om mijn lunch in de koelkast te zetten, kom ik een collega tegen die enthousiast en oprecht vraagt hoe het met me gaat. Dat is de druppel en ik laat mijn verdriet heel even de vrije loop. Ze luistert aandachtig naar mijn relaas en als ik mezelf hoor vertellen dat ik bijna een week vakantie heb, bedenk ik me hoe heerlijk dat vooruitzicht is. Ik bedank haar voor het luisterende oor. Ik voel me alweer iets beter. Op mijn afdeling aangekomen realiseer ik me hoe fijn ik mijn werk en mijn collega’s vind. Ik pak mijn spullen uit de kast, zoek een werkplek en ga van start. Naarmate de dag vordert merk ik dat ik ondanks de zwaarmoedige start heerlijk werk vandaag. Problemen los ik op, rapportages zijn op tijd af, vragen kan ik beantwoorden en de cliënten zijn vriendelijk. Hoewel vrijdag meestal een hectische dag is, lijkt het vandaag juist allemaal heel soepel te verlopen. Ligt dat aan het werk of ligt het aan mijn beleving? Halverwege de middag merk ik dat mijn hoofdpijn weg is. Dat lucht al op. Het vooruitzicht dat het bijna weekend is, geeft ook een ander gevoel. Even rust vinden na deze intense week en weer tot mezelf komen. In alles wat ik doe geef ik mezelf 100%, soms is dat een beetje veel en ga ik over mijn grenzen. In het weekend kan ik mezelf weer opladen, terugvinden en gronden. In een hele andere stemming dan ik vanmorgen begon, sluit ik af. Ik roep de vertrekkende collega’s vrolijk een fijn weekend toe, sluit deuren en kasten en doe uiteindelijk het licht uit. Ik heb heerlijk gewerkt. Bij mijn fiets aangekomen doe ik mijn oortjes weer in en zet de elektrische ondersteuning op maximaal. Vandaag moet ik een beetje lief zijn voor mezelf. Het zonnetje schijnt, het is rustig op straat en terwijl mijn voeten de trappers weer in een gestaag tempo rondduwen, geniet ik van de wind in mijn haar, de zon op mijn gezicht en het weekend in het vooruitzicht. Spotify biedt me ‘Walking in sunshine’ en gelukzalig fiets ik naar huis. Als daar op de hoek van de straat manlief met de hond op me wacht, kan mijn dag niet meer stuk. Hond rent het laatste stukje naast de fiets met me mee. Dat vindt ze het allermooiste wat er is en als ik de grote lach zie op haar snuit kan ik bijna huilen van geluk. Wat ben ik een gelukkig mens. Zie je wel, gewoon ademen en doorgaan.
