Het is zover. Het moment waar we al dertien jaar voor vreesden en wisten dat het ooit zou komen. Onze Mink, onze lieve lieve lieve Mink gaat ons verlaten.
Bedankt, lieve vrienden en vriendinnen, voor alle liefde die jullie voor Mink hadden. Voor alle zorg voor haar als wij het niet konden door werk, ziekte of vakantie. Voor het meedenken als we niet wisten hoe we het beste voor haar konden zorgen. Voor de steun nu we weten dat het af gaat lopen. Voor jullie liefdevolle bijdrage aan haar leven. En wat voor leven. Wat heeft ze genoten!
Lieve Mink, weet je nog toen je als klein wollig pupje bij ons kwam? Hoe je in je enthousiasme en onwetendheid binnen een week mijn lievelingsbloempot had gesloopt en tevreden op de vrijgekomen aarde lag. Weet je nog hoe we twee jaar lang naar de hondenschool reden waar je de ene keer de meest voorbeeldige leerling was en de andere keer alleen maar wilde rennen en spelen. Dan had je even helemaal geen zin om serieus mee te doen. Maar je genoot volop van de aandacht, het leren en het spelen met andere honden. Je was een hondenhond. Mensen vond je maar lastig te begrijpen. Ik was het al bijna vergeten. Nu ben je een deel van me. Mijn meisje, mijn dochter, mijn vriendin. En niet alleen voor mij. Voor Mees, je grote liefde. Weet je nog hoe je Mees ooit redde uit het water van een meertje (wat niet nodig was maar dat wist je niet). Hoe jullie samen op de grond lagen in de huiskamer, altijd op, bij of over elkaar heen. Voor Bodi, die je trouw iedere dag na school uitliet, met je speelde en ook toen je al ouder werd, lange wandelingen met je maakte samen met zijn vrienden en vriendinnen. Voor Gaspar, die eigenlijk geen hond wilde maar zo ontzettend veel van je is gaan houden. Liefde op het eerste gezicht. Gaspar heeft duizenden foto’s van je gemaakt. Van jou alleen, van jou met de kinderen of met mij. Van jou in het bos, zwemmend. Maar vooral van jou met de kittens. Het grootste plezier wat we je konden doen, was de kittenopvang. Als we de poort binnenkwamen met weer een nestje weeskittens die grootgebracht moesten worden, kwam je meteen vol enthousiasme kennismaken met de kleine bolletjes haar. Je waste ze, je zorgde voor ze en genoot volop als ze met je oren speelden, in je vacht lagen of tussen je voorpoten om aandacht lagen te vragen. Je knuffelde ze, je was hun moeder. Als ik even met ze naar de dierenarts moest, was je ongerust tot ze weer veilig thuis waren. Met een paar stevige likken met je grote tong checkte je of ze allemaal in orde waren. Je hebt bijna 100 kittens grootgebracht Mink. Wat deed je dat toch geweldig, zo rustig en geduldig. Als ze je eng vonden, wachtte je op een afstandje tot ze zelf naar je toe kwamen. Soms duurde dat een paar dagen, soms was het meteen goed. Je vond het vreselijk als ze weer weg gingen. Unox is de enige kitten die is gebleven. Met zijn geestelijke beperking was het elders plaatsen geen optie. En onder jouw hoede is hij niet alleen je beste vriendje geworden. Hij heeft ook zo veel van je geleerd. Waar jullie elkaar ook tegenkwamen in huis of buiten werden er kopjes en kusjes uitgewisseld. Samen slapen, naast elkaar of op elkaar. Hoe gaat hij het redden zonder jou? Hoe gaan wij het redden zonder jou?
Ik weet nog dat we voor het eerst naar de fokker gingen in Staphorst (notabene). We waren allemaal zenuwachtig en ongerust of we wel door de strenge keuring zouden komen en geschikt zouden worden bevonden om je te mogen adopteren. Maar wat heb je een mooi leven gehad. Iedere dag gingen we met je naar het Genneper Park zodat je kon spelen met de andere honden en zwemmen. Minstens één keer per week naar het bos voor een flinke wandeling. Achter de konijnen aan en ja ook een enkele keer achter een ree aan. Nooit iets gevangen natuurlijk. Ik denk dat je dat niet eens zou doen als je het zou kunnen. Door de jaren heen werden de vijf of tien kilometer steeds korter, maar we gingen wel. En overal waar we met je kwamen, kreeg je complimentjes. “Wat een mooie hond” en “Wat is dat voor een ras, wat een knapperd”. En dan zei ik altijd: “ze is net zo lief als ze knap is”. De vakanties, mee kamperen of in een huisje. Hoewel je genoot van ons gezelschap vond je zo’n vreemde omgeving maar niets. Een rare tent om in te slapen, de roedel die vanuit de tent uitzwierf naar toiletgebouwen en zwembaden. Dikke stress voor je. Hoe moest je dit bij elkaar zien te houden? Uiteindelijk ging je in de vakantie naar de boerderij van Esther. Lekker stinkend naar koeienstront en moe van het spelen met de andere honden kwam je dan tevreden weer terug. Je vond het er heerlijk, maar nog fijner om weer mee naar huis te gaan. Op de achterbank tussen de jongens in was je toch het gelukkigst. Maar op dinsdag reed je weer met San en Kemba net zo vrolijk terug naar de boerderij voor een oppasdagje. Kemba, de oudduitse herder van San, was je grote vriendin. Hoe jullie samen als pup speelden. Jullie groeiden op als zusjes en jullie liefde was onvoorwaardelijk. Waar jij was, was Kemba. Iedere dag (of twee keer per dag) werden jullie samen uitgelaten. Samen naar het bos, samen naar de hondentraining. Zullen jullie straks weer samen zijn? Aan de andere kant? Spelend en rennend over de grasvelden in het licht? Wat zal je dat heerlijk vinden om weer zo hard te kunnen rennen. Want dat kon je. Je liep er iedere hond uit. Onze Mink. De laatste jaren werd het steeds moeilijker voor je. Lopen begon pijnlijk te worden. De rondjes door het bos werden steeds korter. Het zwemmen deed je bij thuiskomst veel pijn aan je heupen. Het laatste jaar werden de klachten erger. Je kon niet meer zitten, alleen nog staan of liggen. Je werd doof, wat je vreemd genoeg ook een soort aangename rust gaf. Je kreeg niet meer zoveel prikkels en het was duidelijk zichtbaar dat je dat prettig vond. De pijnstilling verdroeg je niet goed door je gevoelige maag en darmen. Ook niet met maagbeschermers. Uiteindelijk vonden we iets dat wel hielp, maar ook de maximale dosering was op het laatst niet meer genoeg. Alternatieven waren er niet meer. Je viel steeds vaker of zakte door je heupen en kwam niet meer overeind. Aan alles merkte je dat je alleen nog bleef voor ons. Voor jou hoefde het niet meer. Bijna dagelijks kwam je vertellen dat je je niet goed voelde. Met je voorpoot tegen mijn been tikken, de paniek in je ogen en het hijgen van pijn of ongemak was niet te verdragen. Niet voor jou, niet voor ons. Het is tijd. In overleg met de dierenarts besluiten we een datum te kiezen voor het definitieve afscheid. Nog anderhalve week. Anderhalve week waarin we nog één keer naar alle plaatsen willen waar we zoveel met je zijn geweest. Het Genneper Park waar je als pup de eerste jaren bijna dagelijks kwam. Het wandel en natuurgebied bij het Natlab/Hanevoet waar we gingen wandelen en zwemmen, bij Someren de vennen waar je heerlijk kon zwemmen en wij ook trouwens, de bossen in Mierlo waar de rondjes de laatste twee jaar steeds korter werden. We besluiten om op de terugweg van de dierenarts meteen langs het Genneper park te gaan. Hoewel het lang geleden is, herken je het en weet zelfs een paar seconden te rennen alsof je nog een pupje bent. Je geniet zichtbaar. Snuffelt, kijkt, rent en loopt met opgeheven hoofd op de ganzen af. Je ogen stralen. De onze zijn nat van de tranen. Hoe moeten we dit een plek gaan geven? We zijn er kapot van. Het is hartverscheurend en onverdraaglijk. Lieve Mink, we gaan nog een paar dagen genieten. Je bent onze dochter, onze beste vriendin en ons allerliefste meisje en dat zal altijd zo blijven.