Het ochtendritueel voltrekt zich zoals dat al jaren zo gaat. Ik voel me als in het sprookje van de Bremer stadsmuzikanten als ik de hond uit ga laten en de kat loopt gezellig mee. Gedrieën wandelen we een rondje door de wijk. De meeste huizen zijn nog donker. Een kat schiet weg een gangetje in. De vogels beginnen vrolijk fluitend aan de dag. Het is nog koud na een heldere nacht. Bij terugkomst krijgen hond en kat eten en ga ik me douchen en aankleden. De laatste maanden met iets meer zorg dan daarvoor. Welke broek, welke schoenen? Haar föhnen of opsteken? Na ruim een jaar zonder betaald werk is het weer even wennen. In dat jaar heb ik heel veel dingen kunnen doen die met een betaalde baan niet eens mogelijk waren. Daar ben ik heel erg dankbaar voor. Tegelijkertijd was ik soms ook behoorlijk onzeker over mijn toekomst. Zou ik ooit nog een betaalde baan vinden? Als 50 plusser viel dat echt niet mee en vond ik het echt wel een stevige uitdaging. Ik zag keer op keer kansen aan me voorbij gaan. Tot ik in het najaar een telefoontje kreeg. Ik was aangenomen. Eindelijk een einde aan alle onzekerheid. Ik geniet van de samenwerking maar ook van de waardering die ik krijg. Ze zijn blij met me en dat voelt ontzettend goed.
De keerzijde van dit sprookje? Tja, ik werk minstens 40 uur per week, dus voor mijn omgeving is er duidelijk minder tijd en aandacht. Niet alleen voor mijn eigen gezin, maar ook mijn moeder belt “Kind, waar blijf je? Ik mis je zo”. Als ik haar vertel dat ik zoals altijd op donderdag weer kom, is ze even stil. Ze was het vergeten en is nu eenmaal gewend dat ik er vaker ben. Ook onze bevriende buurtgenoot merkt dat er minder tijd en aandacht is voor hem. Vriendinnen zien me aanmerkelijk minder en maken daar plagerig grapjes over. Mijn geschreven boek ligt “bijna klaar” in mijn schrijfkamer en heeft alleen de finishing touch nog nodig nu het terug is van de redacteur. Geen tijd en geen rust meer voor. Geen tijd meer voor de naaimachine, de tuin of een praatje op de stoep. Het meeste mis ik nog mijn vrijwilligerswerk voor de dierenbescherming. Het gemis aan de opvang van de weeskittens doet bijna fysiek pijn. De warmte, liefde en vrolijkheid die ik daaruit kreeg waren enorm. Nog los van de voldoening die er natuurlijk ook mee gepaard ging. Ik mis het allemaal.
Het is een zoektocht naar evenwicht en er is minder tijd en energie in een dag dan ik denk nodig te hebben en ik zou willen. Liefst deed ik allebei, maar minder uren werken is op dit moment geen optie. Er is een tijd en een plaats voor alles. De waardering die ik in mijn werk krijg is heerlijk. Het is fijn om dat te voelen dat ik ook daar een verschil kan maken en eerlijk is eerlijk, het levert ook meer financiële armslag op. Dat is natuurlijk ook zo. Maar de waardering die ik haalde uit mijn vrijwilligerswerk en de aandacht en tijd die ik kon opbrengen voor anderen was minstens net zo fijn. De voldoening om iets positiefs te kunnen brengen in het leven van een ander voelt gewoon goed. Dat deed ik in mijn vrijwilligerswerk, maar ik doe dat op een hele andere manier nu ook in het bedrijf waar ik werk.
Ik ben ervan overtuigd dat iedere situatie een kans biedt om iets positiefs uit te halen en van te groeien. Ik ben gelukkig met mijn nieuwe baan. Dus als het ochtendritueel zich heeft voltrokken, stap ik op de fiets, doe de oortjes van mijn telefoon in en zet spotify aan. Ik trap stevig door en fiets in hoog tempo door het verkeer in de stad. De stad is vol met mensen die zich net als ik naar hun werk begeven. Per auto, lopend of met de fiets. Ik fiets langs de winkels in het centrum. Als ik deze achter me heb gelaten en de drukte minder wordt passeer ik vervolgens de bedrijven op de Hurk. Ik zing, hopelijk zacht genoeg, intens tevreden mee met de muziek. Als er echt niemand meer in de buurt fietst, durf ik het aan om wat harder mee te zingen. De zon schijnt, het voorjaar is in aantocht. Het leven is niet volmaakt maar mens wat ben ik gelukkig.