Wandelend met de hond door het bos kom ik een vriendin tegen van vroeger. Niet zomaar een vriendin. Mijn allerbeste vriendin op de middelbare school en de jaren erna. Ze kende me beter dan wie dan ook en we deelden zelfs een appartement gedurende een aantal jaren. We gingen samen op stap en op vakantie. We waren getuige bij elkaars huwelijk. Er was niets dat ze niet van me wist. Op het moment dat ik kinderen kreeg beëindigde ze onze vriendschap met de reden dat ik niet meer voldoende tijd voor haar had. Ik was er kapot van en ben door een serieus rouwproces gegaan. Huilen bij dat ene nummer op de radio en bijna fysieke pijn bij het gemis. Inmiddels zijn we ruim twintig jaar verder en heb ik geleerd dat de meeste vriendschappen een houdbaarheidsdatum hebben. Veel vriendschappen hebben een reden of op zijn minst een gezamenlijke belangstelling en wanneer die reden wordt weggenomen, is het met de vriendschap ook afgelopen. Dat klinkt heel berekenend en dat is het misschien ook, alhoewel het vooral op een onbewust niveau gebeurt. Ik heb bijvoorbeeld hele intensieve vriendschappen gehad met moeders van vriendjes van mijn kinderen. Op dat moment gingen we door dezelfde fase in ons leven. We hadden dezelfde twijfels over de opvoeding van onze kinderen. We liepen veelal tegen dezelfde issues aan met onze partners. Op het moment dat de vriendschap van de kinderen voorbij was, verdween langzaam ook onze vriendschap naar de achtergrond. Ik denk nog met warmte terug aan deze vriendinnen. Maar ja, tijd is een schaars goed en het leven gaat door. Er kwamen weer nieuwe vriendschappen voor in de plaats. Nieuwe fasen, nieuwe situaties. In de loop der jaren ben ik zelf natuurlijk ook veranderd. Misschien vonden mijn vrienden ‘de nieuwe ik’ niet zo leuk of waren er minder overeenkomsten. Dat is natuurlijk ook een valide reden om een vriendschap te laten verwateren. Gelukkig heb ik ook vrienden waar ik al vele tientallen jaren en vele fasen van mijn leven op kan vertrouwen. Dat zijn de pareltjes.
Er is een uitspraak ‘Je bent het gemiddelde van je vrienden’. Je zoekt bevestiging bij je vrienden. Ze kunnen je stimuleren en motiveren. Je wordt hoe dan ook door ze beïnvloed. Maar wat als die invloed minder positief is? Misschien zit er iemand in je vriendenkring altijd vreselijk te roddelen en je gaat daardoor bijna als vanzelf meedoen. Wil je dat wel? Is dit een vriendschap die iets (anders) positiefs toevoegt aan je leven of kost het juist energie? Ik heb vrienden gehad die me met buikpijn achterlieten na een bezoek. Nu we weer aan het begin van een nieuw jaar staan, besluit ik mijn vriendschappen eens kritisch te bekijken. Van wie krijg ik energie? Waar word ik een beter mens van? Wie zegt me altijd de waarheid? Wat is het dat me aantrekt in de ander? Wat leer ik van deze vriend(in)? Als ik thee heb gedronken met de vriendin die overal de zonnige kant van ziet, voel ik me een stuk beter dan wanneer ik heb afgesproken met de vriendin die het alleen maar kan hebben over hoe vreselijk zwaar en gecompliceerd haar leven is. Anderzijds is het heerlijk om even ongegeneerd te kunnen klagen tegen iemand die begrijpt dat de werkelijkheid wellicht wat genuanceerder ligt, maar me lekker mijn gang laat gaan. Ook dat kan een belangrijk onderdeel van een goede vriendschap zijn.
Ik heb goede vrienden en vriendinnen in onze Iriswijk. We delen de wijk, de fasen in ons leven en liefde voor goede koffie (of thee of wijn). Ik weet niet of dit voor het leven is of dat het misschien stopt als we ooit zouden verhuizen. Maar dat geeft niet. Nu is het fijn en ik geniet ervan.