Nog voordat ik mijn ogen open doe, weet ik dat het mis is. Ik weet niet hoe ik het weet, maar ik voel het. Ik klem mijn oogleden koppig dicht. Iedere vezel in mijn lichaam weet echter dat het onvermijdelijk is. Met een zucht open ik mijn ogen en ik zie de cijfers op mijn wekker. 03.49 uur. Dit slaat werkelijk alles. Ik blijf nog heel even liggen in de ijdele hoop dat ik toch weer in slaap val. Maar helaas is alle slaap ver te zoeken en met een zucht gooi ik mijn benen over de rand van het bed en ga rechtop zitten. Het heeft geen zin. Ik weet het. Eenmaal wakker is ook écht wakker. Soms word ik ’s nachts wakker omdat ik naar het toilet moet. Dan loop ik slaapdronken over de gang en bij terugkomst slaap ik alweer voordat mijn hoofd het kussen zelfs raakt. Dit soort wakker is anders. Mijn hersencellen bruisen van energie. Onontkoombaar. Dan helpt niets en is wakker gewoon klaarwakker. Ik stommel in het donker naar beneden en ga koffie maken. Een hele enkele keer val ik weer in slaap als ik met mijn kopje koffie in bed naar een hersenloze serie op Netflix ga kijken. Twee uur later klik ik echter de televisie uit. Bijna 06.00 uur. Ik trek de dekens om me heen en sluit mijn ogen. Na nog een poging om in slaap te vallen, zwaai ik wederom mijn benen uit bed. Geen ontkomen aan. Slapen gaat echt niet meer lukken. Ik trek mijn kleren aan en ga de trap af naar beneden. De kat wil naar buiten en als ik de frisse buitenlucht ruik, besluit ik met hem mee te gaan. Warm ingepakt loop ik de zwarte regenachtige ochtend in.
Ik wandel langs de donkere huizen en stel me voor hoe alle levens achter de ramen eruit zien. Hoe gaan ze aan de dag beginnen? Vrolijk en opgewekt? Terneergeslagen? Al die verschillende levens met alle gelukjes en problemen. We vinden onszelf zo belangrijk, maar zijn we niet gewoon een heleboel mieren op een hoop? In het licht van de eeuwigheid stellen onze levens niet zoveel voor. We komen en we gaan, net zoals miljoenen mensen voor ons en wellicht ook na ons. Tenminste, als we nog iets van de aarde overlaten, dus goed beschouwd is dat nog maar de vraag. Al lopend denk ik na over de wijze waarop het coronavirus de levens achter de donkere ramen die ik passeer heeft bewogen. Het afgelopen jaar is een bijzonder jaar geweest. Ik heb ervaren hoe naast alle ellende het ook heerlijk is om geen sociale contacten te hoeven onderhouden en gewoon hele weekenden te cocoonen met manlief. Ik heb ervaren hoe flexibel ik kan zijn door de steeds veranderende richtlijnen van de overheid direct om te zetten in werkbare processen in het bedrijf waar ik werk, zodat we toch door konden gaan. Ik heb geleerd dat ook als dat niet lukt, we de beschikbare tijd positief kunnen gebruiken. Ik heb geleerd wat een geweldige zonen ik heb, die ook in deze moeilijke tijden hun schouders eronder hebben gezet en in hun eigen werkgebied positief hebben bijgedragen aan het counteren van deze crisis. Ik heb gezien hoe in de samenleving werd samengewerkt. Ik heb gezien hoe er werd gezorgd. Hoe er verkeerde beslissingen werden genomen in onwetendheid en angst en hoe daarvan geleerd werd. Ik heb gezien hoe de natuur voorzichtig opbloeide, hoe de luchtvervuiling een beetje minder werd. Ik heb gezien dat we als mensheid een enorme kracht hebben, als we er maar voor zouden kiezen deze te bundelen en voor de juiste dingen te gebruiken. En hoe langzaam de hoop ontstond dat we misschien héél misschien na het doorleven van deze crisis een betere wereld zouden hebben. Hoe mooi zou het zijn als we later tegen onze kleinkinderen kunnen vertellen dat we erbij zijn geweest. Het jaar dat de wereld veranderde. We waren erbij. We waren erbij en zagen hoe we door de komst van Covid-19 veel dierbaren zijn verloren. We waren erbij en zagen dromen uit elkaar spatten.
Maar we zagen ook dat we geleerd hebben wat werkelijk belangrijk is in het leven. We hebben geleerd welke waarden we moeten koesteren. En hoe we onze gewoonten moeten veranderen voor een betere wereld. We waren erbij toen onze levens ondersteboven werden gegooid. Hoe we leerden om onze weg te vinden met alle beperkingen. Welke inzichten we hierdoor kregen en hoe we met de nieuwe inzichten in staat waren een nieuwe wereld voor onszelf te creëren. Een wereld waarin we zorgden voor elkaar, een wereld met respect voor mens, natuur en dier. Een wereld waarin mensen niet onverschrokken streven naar geld en macht maar naar evenwicht, liefde en compassie. We waren erbij en hebben er samen een betere wereld van gemaakt. Hoe mooi zou dat zijn? Mijn nachtelijke wandeling is ten einde en ik ben weer thuis. Ik trek de deur achter me dicht en sluit de donkere koude wereld buiten. Ik ben nog altijd klaarwakker, maar dromen doe ik toch.
Commenti